Het nieuws sloeg in als een bom.
Je was er niet meer. En met jou een krachtig vuur dat impact maakte in de wereld.
Ongeloof en verwarring spelen me al een week parten.
Het is bizar hoe sterk ik me met jou verbonden voel, nu nog meer dan toen ik je af en toe sprak.
Onze gesprekken bleven altijd nazinderen.
‘Gaan we samen een retreatplek opzetten?’ Of ‘Hoe zit het met je boek, Valérie?’
Zij was gedreven als geen ander, intelligent en vol ideeën. Ideeën waar de wereld nog niet klaar voor was.
En in die energieke wervelwind zocht ze soms ontspanning op, die ik haar met plezier gaf.
Had ik maar meer kunnen geven.
Ik wachtte op je bericht, dacht dat het beter met je ging.
Had ik maar.
Respect en menselijkheid, begrip. Daar streed ze voor.
Brenda, het doet zoveel mensen pijn dat je bent vertrokken. Het legt onze tekortkomingen als samenleving en als hulpverleners schaamteloos bloot.
‘Had ik maar’ komt altijd te laat.
Tegelijk voel ik dankbaar voor de strijdlust, die je bij mij en zoveel anderen hebt aangewakkerd. Zodat we verder kunnen gaan met licht te schijnen, ook al is het donker zo eng en groots.
Het onrecht dat je werd aangedaan, het was groot. Zo oneerlijk.
De vrijheid en autonomie waar een mens recht op heeft, daarin ben je tot het uiterste gegaan.
Ik probeer het zo te begrijpen, ook al is het moeilijk.
Bedankt voor alles wat je verwezenlijkte!
Bedankt Jan om haar man te zijn, haar steun en toeverlaat.
Jip, Lom, Zen dat haar kracht en liefde jullie mag steunen.