Socialrun team Team Pssst!

“Pssst jij, ja jij daar, die dit leest
Hoe gaat het met je?
Goed?
Ik dacht wel dat je dat zou zeggen. Dat zeggen de meeste mensen als je vraagt hoe het met ze gaat: ‘goed’, ook al is dat niet zo.”

Zo begint jouw boek Pssst! en ons avontuur. Dit verhaal delen we graag om de impact te vieren die jij hiermee hebt gemaakt, en blijft maken.

Eind 2021, we zijn druk met de voorbereidingen om als team deel te nemen aan de Socialrun. Ons team heet dit jaar Pssst! We zijn namelijk onwijs onder de indruk van het boek en het lessenpakket en willen deze graag promoten. Een project dat in de geest, en met subsidie van Stichting Socialrun is gerealiseerd. Brenda is enthousiast, wij zijn vereerd. In de loop van 2022 organiseren we een online workshop waar Brenda ons en andere geïnteresseerden een les uit het bijbehorende pakket geeft. Wij; een groep volwassenen, veelal werkzaam in de (geestelijke) gezondheidszorg. Pssst! is toch een kinderboek? Geschreven voor kinderen inderdaad, in begrijpelijke taal en met (geniaal) eenvoudige maar treffende metaforen; de kookpot, het steentje in je schoen…

De les die Brenda voor ons koos ging over de vraag “wat is normaal?”. Met een enorme vracht humor, enthousiasme, openheid en creativiteit heeft ze onze aandacht gegrepen. Binnen mum van tijd ervaren we dat de normaal van de een niet de normaal van de ander is. Dat geeft de wereld kleur maar ook ongemak, schaamte en taboe. “Natuurlijk” weten we dit wel als volwassen professionals…. maar weten en voelen zijn niet hetzelfde en Brenda heeft het talent om ons zo te prikkelen dat haar verhaal, haar boodschap werkelijk binnenkomt. Het inspireert om verder met het boek en het lessenpakket aan de slag te gaan.

Ook na deze editie van de Socialrun blijven we Pssst! gebruiken; in onze gezinnen, in ons werk en ook in het kader van de Socialrun. Met enkele teamgenoten zijn we workshops gaan geven aan kinderen op de basisschool. Het is waanzinnig gaaf om te zien hoezeer het materiaal de kinderen aanspreekt en er vlot een sfeer ontstaat waarin de kinderen open zijn over hun wereld. Ook hier gebruiken we onder andere de les over “wat is normaal?”. De kinderen laten een regenboog aan verschillende opvattingen zien en die mogen er allemaal zijn. Wanneer de les verdergaat en verdiept; “wanneer is iets een probleem?” zijn de kinderen geboeid en zeer serieus met elkaar in gesprek. Enkele weken later houden deze kinderen een (zeer succesvolle) sponsorloop voor de Socialrun. Ze vertellen het verhaal van de Socialrun en van Pssst! aan hun sponsors en laten zien hoe betrokken ze zijn geraakt bij onze missie.

Ook op het voortgezet onderwijs komen we langs. Ondanks de andere leeftijden en de soms andere thema’s die hier spelen ontstaat er ook hier al snel magie. Hier merken we ook dat de methode openheid bevorderd maar ook dat er al meer terughoudendheid is bij de jongeren om te praten over psychische kwetsbaarheid. We horen ze over “wie is een betrouwbare gesprekspartner?” en “je met een ander bemoeien”. Des te meer een prikkel voor ons om ons juist ook op deze doelgroep te willen richten.

Kortom; Pssst! is voor iedereen; kinderen, jongeren en volwassenen, en niet alleen omdat het je handvatten geeft met kinderen in gesprek te gaan. Wij hopen dat nog veel meer mensen steun en hulp gaan krijgen van jouw belangrijke project.

Lieve Brenda,

Met Pssst! slaag je erin het moeilijke en het zware zo helder en eenvoudig te verwoorden. De thema’s zijn dat natuurlijk helemaal niet. Er zijn wensen en dromen, successen en oplossingen. Maar soms blijven steentjes in de schoen, wil het vuur onder de kookpot niet doven. Ook hierover schrijf je in Pssst! We sluiten dit verhaal af met opnieuw een tekst uit het boek. We wensen je een goede reis, met je voeten van de trappers en de haren in de wind.

Team Pssst!
#iedereenbewogen

“En je blijft maar trappen, en je weet niet wanneer je de top zal bereiken. Je ziet ook geen zijwegen meer. Je weet niet wanneer je weer heerlijk met je haren in de wind, met je voeten van de trappers, lekker naar beneden mag rollen. Het is zo vermoeiend dat je je fiets aan de kant wil gooien. Dat je niet meer verder wil, omdat je niet weet hoe hoog de berg is en wanneer het eindelijk beter wordt.”