Dierbare Brenda,

Met verstomming hoor ik van je afscheid, ik moet er nog wat van bekomen en velen met mij: patiënten, familieleden én ook zorgverleners die geraakt waren door je verhaal. We gaan je ontzettend missen, je was een boegbeeld, een uiterst gedreven voorvechter voor een meer humane psychiatrie.

We beloven je stellig : we zetten je strijd voort, samen met alle mensen die je enthousiast hebt geïnspireerd, je blijft ons motiveren, we laten die hoopvolheid nooit meer los.
Met alle genegenheid,

Lieve Brenda,

Hoeveel duizenden woorden heb je
ons wel niet gegeven,
in je strijd om mensen te bewegen

Nu is het plotseling heel stil en laat je ons
sprakeloos staan

1 voor 1 zullen we jouw woorden gaan verzamelen en zullen we ze beitelen in de lucht, als hoge kronkels

Tussen hier en daar blijven we verbonden met wat ons voor altijd verbindt

Sven unik-id

Een lekker zonnetje maakte de temperatuur aangenaam. We liepen opgewekt door jullie prachtige tuin. Je was jarig en dat mocht, nee moest, gevierd worden. Tuinieren was op dat moment helemaal je ding. Alle aandacht en liefde die je jaren in mensen had gestopt, de strijden die je streed tegen het gif wat het systeem was, werd nu gegeven aan je planten en bloemen. Het prachtige ‘bloten voeten pad’, de nog mooiere zwemvijver. Je toonde het aan Anne en mij als een prinses die haar hoftuin liet zien.

We kwamen op een ‘speciaal’ stukje tuin. In mijn ogen moest er wel wat gebeuren en was het een beetje een deceptie ten opzichte van al het moois wat we hadden gezien. Niet voor jou. Hier stonden een paar bijzondere planten die we, volledig ten onrechte, in de volksmond onkruid noemde. De blik in je ogen, de toon in je stem de gebaren van je lichaam verklapte jouw grote liefde voor dat wat anderen niet op waarden weten te schatten. Dank voor deze les Brenda, naar planten en naar mensen toe. Ik zal hem blijven toepassen want #meedoeniswinnen.

Lieve Brenda

Ik wil nog even tegen je praten
Het is te plots, te hard
Het verdriet is te groot
De leegte die je achter laat immens
Je hebt me geraakt
Wel honderd keer

We deelden onze psychosegevoeligheid
Je was er, en dan weer niet
We waren jaren met elkaar verbonden
In gedeelde projecten
In gemeenschappelijke verontwaardiging
In intens verdriet

We fulmineerden
Hebben bulderend gelachen
Altijd met de bedoeling om een stukje wereld te redden
Mensen te verbinden
Onrecht aan te kaak te stellen
Een stem te zijn

Want dat is wat je deed
Wie je bent
Altijd zal zijn
Je nalatenschap is groot
Ik heb zoveel aan jou te danken

Wat me nog rest
Is jou te eren
Is het verdriet voor je omgeving mee te helpen dragen
Is je werk voort te zetten

Ik zal je missen.

Brenda toch…
Goedlachs, strijdvaardig, spontaan, intelligent en creatief. Maar ook kwetsbaar en ontgoocheld. Je boodschap komt binnen. Wij strijden verder voor meer begrip met jou in ons hart. Dank je voor alles. Rust zacht.

De eerste keer dat ik Brenda ontmoette was in Utrecht, bij Astare. Ze had net haar eerste boek geschreven en stond ons op het podium te vertellen over haar ervaringen in de psychiatrie. Een mooie jonge vrouw. Ze vertelde haar verhaal duidelijk en vanuit haar hart. Het raakte mijn hart rechtstreeks en de tranen liepen over mijn wangen. Brenda’s verhaal raakte een stukje van mij, wat tot dan toe nog veel te weinig gezien en geraakt was. Herinneringen van mijzelf die ineens uit een laatje getrokken werden.

Brenda had dit ongelooflijke talent: een spreekbuis te kunnen zijn voor velen, gevoelens te kunnen verwoorden van velen, die hun stem soms zo moeilijk hoorbaar weten te maken, die vaak zo slecht beluisterd worden, die een eenzame strijd voeren…

Door onderzoek, schrijven, lezingen, zang, theater, gesprekken, pleidooien: Alle mogelijke lieve, creatieve, doortastende manieren heb jij, Brenda, gevonden om die voor mij zo herkenbare stem wel te laten horen. Helpend en helend is dat geweest voor heel veel mensen. Ik weet zeker dat je een groot verschil hebt gemaakt, al was het niet genoeg voor jouzelf. Dat is zo ontzettend verdrietig. Dank je wel lieve Brenda. Niet alleen voor alles wat je deed, vooral voor wie je was en nog bent in mijn hart en hoofd.

Lieve Brenda,

Met diepe droefheid en ongeloof vernamen wij het bericht van je overlijden. Je hebt zo veel betekend voor zo veel mensen. Je grote kracht was om dingen in beweging te brengen. Met je drive en enthousiasme wist je mensen rondom je te raken en warm te maken voor initiatieven die zo broodnodig zijn. Zo ben je de ‘Founding Mother’ van Psychosenet.be. Geïnspireerd door onze Nederlandse vrienden, ging jij aan de slag met de Belgische variant van Psychosenet.

Met je didactische vaardigheden, gaf je het een eigen gezicht en karakter. Je zorgde ervoor dat er een plekje was waar mensen terecht konden, voor informatie, voor connectie, voor inspiratie. Ook toen je zelf nieuwe wegen wilde bewandelen, zorgde je ervoor dat het in goede en vaardige handen achterbleef.

Vandaag bereikt Psychosenet.be duizenden mensen, mensen die zelf worstelen met psychose, familieleden, behandelaars. Jij hebt voor dat lichtpuntje gezorgd Brenda en we beloven je dat dat lichtje zal blijven branden. Je blijft voor altijd onze founding mother, onze force of nature, onze inspiratiebron! Wat gaan we je missen.

Inez Germeys, voorzitter psychosenet.be vzw

Ik moet denken aan de eerste lezing die Brenda gaf bij Astare: we bezochten haar thuis in België om voor te bereiden, aten er heerlijke spaghetti en kregen espresso uit de prachtige espressomachine van Jan. Een maand later sprak ze in Utrecht in ons kantoor wat nog half een bouwplaats was. Het was doodstil tijdens haar verhaal en ik kon alleen maar huilen om wat ze vertelde over het onrecht wat haar werd aangedaan tijdens haar opnames. Ik vergeet nooit meer wat ze vertelde over de dossiers: hoe dikker ze waren, hoe slechter de zorg. Brenda snapte dat het ging om persoonlijke aandacht, oprechte interesse en liefde voor medemensen.

Bekijk hier Brenda’s lezing.

Vanaf het eerste moment dat ik je ontmoeten was ik onder de indruk van je. Je had een ziel zo puur, dat was echt heel bijzonder. Elk woord wat je zei was raak en gepassioneerd en je maakte echt contact met mij.
Het was op vrijdag 22 september 2017 dat wij elkaar hebben ontmoet en we brachten meteen 48 uur met elkaar door. Team Psychosenet, 555 km, de Socialrun en jij was op een missie. Tussen het hardlopen en zingen door vertelde je aan mij je verhaal; kortsluiting in je hoofd.

Ik ben je ontzettend dankbaar voor onze gesprekken en al het werk dat je hebt gedaan. Al jouw werk helpt mij om me in te zetten voor menswaardige zorg aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Dankjewel lieve Brenda.
Mooie reis!

Liefs