Liefdevolle herinneringen
Lieve, lieve Brenda
Je gaf me het gevoel niet alleen te staan in de strijdt voor patiëntenrechten. Wij gaan verder want onbegrip is pijnlijk.
Dank je wel voor je blog, je filmpjes, je boeken. De foto’s van je tuin, je antwoorden op mijn vragen. We gaan je zo missen
Innige deelneming aan de familie, Brenda was bijzonder .
Lieve Brenda,
Ik heb het geluk gehad om van jou les te krijgen in de hogeschool. Wat was het een plezier om jou te mogen aanhoren. Heel de aula hing aan je lippen als jij begon te vertellen. De boeken die je aan ons voorlas lees ik nu voor aan mijn twee jongens. Je was een pracht van een leerkracht, een pracht van persoon! je was een groot voorbeeld voor velen. Veel sterkte Jan, Jip, Lop, Zen en familie. Ik denk aan jullie.
Veel sterkte aan vrienden, kennissen en familie.
Liefs Mayie
Lieve lieve Brenda,jij was de stem en steun van zovele.In jouw boeken,voordrachten ,teksten erkende ik voor het eerst de openlijke gevoelens die ook wij beleefd hebben met de opnames van onze zoon.
Jij gaf telkens de juiste woorden van begrip en steun !
Heel veel dank ,het grote onbegrip en het strijden voor betere aanpak van het psychische stigma heeft je zo teleurgesteld .
Ik vergeet je nooit….. je strijdlust en enthousiasme is niet voor niets geweest.
Heel veel steun en kracht gewenst voor al je geliefde ❤️🙏
Lieve Brenda,
Ik mis jou nu al, verdriet en ontstentenis overvalt mij.
We hebben elkaar voor het eerst ontmoet in 2015 tijdens een lezing van je eerste boek.
Ik moest je een hand geven en hug en het voelde meteen als een herkenning.
Jou drive om de mens achter de kwetsbaarheid te zien.
Voor iedereen klaar staan en altijd bereikbaar.
Ik deelde deze passie en enthousiasme met je maar dan voor naasten.
Wat een gemis nu al ieder moment en herinnering aan jou geeft een traan.
We moeten blijven knokken voor een systeem die de mens voorop zet en niet het behandelplan of diagnose.
Jij was mijn grote voorbeeld.
Rust vredig, in mijn hart blijf ik jou voelen en missen.
Heel veel liefs voor jou en blij dat ik jou heb mogen ontmoeten.
Veel sterkte voor Jan, Jip, Lom en Zen.
Het gaatje goed Brenda,
Rob van Kol
Hou moed, zei de psycholoog na de poging van onze 14-jarige dochter die uiteindelijk kwam te overlijden.
Er was nog zo veel liefde te geven, zei de hoofdverpleegkundige van neuropediatrie.
Hou moed.
Hou moed.
Blijf lief hebben.
Lise en Veronique
Ik heb niet lang van je les gehad maar wat een indruk heb je bij mij nagelaten Brenda… Bedankt, voor het enthousiasme, de inspiratie en bedankt dat ik me door jou meer leer accepteren. Bedankt, voor alles.
Ik voel diepe verbondenheid,
Ongeloof nu over dit nieuws,
Plots overstelpt door verdriet,
Maar probeer altijd mildheid toe te laten.
Lieve Brenda,
Je hebt eindeloos veel zaadjes geplant.
Vanuit het diepste van het hart,
DANKJE, dank je voor zoveel Brenda!
Lieve Brenda
Tijdens het drukke personeelsfeest op school kwam je naast me zitten. Je praatte honderduit over je zonen, je nieuwste boek en ook je psychoses.
Ik werd een beetje overdonderd door je verhalen. Maar je was zo anders en zo open.
Ik wou je nieuwste boek nog kopen; liefst een gesigneerd exemplaar. Misschien met een babbel erbij om te vragen hoe het met je gaat.
Ik zal je boek voorlezen aan mijn dochter en aan je denken. Over je vertellen, later.
Mijn gedachten gaan naar je man en zonen. Hopelijk vinden ze warmte bij elkaar in de eerste winter zonder jou.
xxxx
Sarah
Ik heb onlangs nog contact met je gezocht via de whatsapp. Wij deelden de zelfde ervaring omtrent de onmenselijke bejegening binnen de GGZ. Ooit heb ik opleiding gedaan tot ggz agoog waarin ik tijdens mijn presentatie jouw verbeterpunten qua bejegening heb gebruikt. Jij was niet gek maar een prachtige dapper doodoo!! Veel liefs voor je nabestaanden en ik hoop dat je je rust hebt gevonden
Ik heb je helaas nooit persoonlijk leren kennen maar volgde jou op de socials in je strijd. Toch voelt het als een zuster, een strijder en een koorddanser doe, net als ik probeert de dans van het leven met een bi polaire kwetsbaarheid te walsen, balanceren. Lieve achterblijvers alle sterkte en kracht met dit grote verdriet.
Liefste Brenda,
Ik ben 40 jaar. Ik kan me niet herinneren dat iemand in mijn jonge leven als individu zo heeft gestreden. Ik voel me verdrietig, ik voel moedeloosheid, ik voel de nood aan verbinding nu jij er niet meer bent om te strijden. Te vechten voor ons, voor mij, alles opgegeven tot je eigen leven… Ik heb vragen die vertragen in mijn hoofd, ik blokkeer, jouw triestige heengaan kan niemand nog keren en ik ben bang voor de volgenden die zich zouden ontnemen van het leven.
Ik heb geluk, sinds enkele jaren een goed netwerk, een partner aan mijn zijde. Ze volgde de emails die ik met je deelde en ach, je was authentiek, steeds antwoorde je in medeleven en nu leef jij niet meer en dat doet zeer…
Is het waar dat er nu andere leiders komen? Of zal het verder rotten in delen van psychiatrie land? Ik kan maar hopen dat de fakkel doorgegeven wordt. Echter kan niemand vervangen, verzetten wat jij hebt gedaan in jouw bestaan. Tranen op mijn wangen, ik wil verlangen naar verbinding…
Céline.
Lieve lieve Brenda…
Ik kan het nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent. Ik kan je niet meer eindeloos lang bellen, ik kan je niet meer knuffelen, we kunnen niet meer samen bloemen gaan kopen in Beervelde of gekke playbackshows organiseren op oudjaar. Samen eten en ik dan vooral koken en jij proeven. Onze jongens samen zien opgroeien, samen leuke uitstapjes en reisjes maken… dit alles kan niet meer. Ik ben heel blij dat ik je negen jaar geleden leerde kennen, hoogzwanger van Pia aan de schoolpoort. Miel en Zen hadden een klik en wij ook. Nog uren stonden we te praten aan de deur van de klas. Onze ontmoeting groeide uit tot een fantastische vriendschap. Ook onze kinderen en mannen konden het zo goed met elkaar vinden dat we tijdens corona bubbelvriendjes waren. Gezellige pizza-avondjes, frisse duiken in jullie vijver… bij jullie was het ook voor ons thuis komen. We zijn je altijd blijven steunen in je moeiljke periodes , ik ben je altijd graag blijven zien. En dat graag zien zal nooit meer weg gaan. Want jij zit voor altijd in mijn hart. Dat hart van mij is nu gebroken, het zal wel even duren voor het terug aan elkaar groeit. In elke bloem zal ik jou zien, tijdens elk leuk prentenboek dat ik voorlees , zal ik aan jou denken. Want jij was in mijn ogen een inspiratie, mijn luisterend oor, mijn steun en toeverlaat. Bij jou kwam ik thuis, kon ik altijd terecht. Ik koester ons, ik koester onze mooie herinneringen en alle lieve dingen die je zei. Ik koester je Brenda, voor altijd 🌸💔
Lieve Brenda, strijders als jij maken ze niet veel. Ik volgde je en vind het bewonderenswaardig hoe je streed en lief had. Misschien moeten we allemaal een stukje van jouw strijd proberen verder zetten. Ik beloof alvast dat ik zal blijven proberen om psychische kwetsbaarheid bespreekbaar te maken en een stem te geven. R I P Brenda. En heel veel warme armen voor Jan en de kinderen.
Ik heb het geluk gehad les te mogen krijgen van Brenda. Dertien jaar kleuterjuf later denk ik nog steeds met een grote glimlach terug hoe ze me goesting deed krijgen om met taal aan de slag te gaan.
Aan de ouders van Brenda onze oprechte deelneming Marie jeane en Ivo veel sterkte in deze moeilijke tijd
Liefs Jos en Jacqueline (bridge)😘
Rust in vrede lieve Brenda.
Een stukje uit het reisverslag van Guatemala – Honduras 2004, waar Brenda onze reisleidster was voor onze Joker jongeren groepsreis. Een dag uit haar eigen verslag die haar helemaal typeert. Ik denk nog geregeld terug aan die dag aan de grens. Je gaf onze bende jongeren daar een mooie inspirerende boodschap mee.
Bedankt voor het delen van de reismicrobe, je enthousiasme en je boodschap van rechtvaardigheid.
Donderdag 5 augustus 2004
9.00 Ontbijt in de Via Via. We eten wat gehaast want iedereen wil nog voor 10 uur van zijn waardeloze lempira’s af.
10.00 Stipt komt het busje aan. Annemie en Geert wuiven ons uit, op naar Guatemala. Een half uurtje later komen we al aan de grens. De Honduras beambte zit vlak naast die van Guatemala. Slechts 3 seconden is Guatemala maar van ons verwijderd. Ik besluit er een uur over te doen. We moeten namelijk 20 lp of 3$ per persoon betalen om Honduras te mogen verlaten, een factuur krijg je er natuurlijk niet. Ik had hier nog nooit iets van in de verslagen gelezen, dus besluit ik even te polsen waarom we precies moeten betalen om het land uit te mogen – foute boel! De Hondureños zijn woest. Mijn notie van wantrouwen moet ik zwaar bekopen. Terugkeren naar Copan is de boodschap om daar de 240lp af te geven aan de bank (die ze hier niet meer willen aannemen) en met een bestempeld papiertje terug te keren in de hoop dat de grenswachters onze paspoorten willen teruggeven. Me and my big mouth keren dus terug naar Copan, toch wel met stevige poepers. Ilse, Annelies en Lieven gaan met me mee. De rest wacht aan de grens. Een half uurtje later staan we terug aan – jawel – de grens met een mooie stempel. We krijgen uiteindelijk onze paspoorten terug. Moraal van het verhaal: don’t fuck with the hondureños!
11.30 Eindelijk zijn we in het land van de wat minder hardvochtige inwoners, Guatemala! Otto, onze chauffeur (de schat, die zonder al te veel morren terugreed naar Copan) zet ons rond vijven aan Posada Don Diego af.
17.15 Kleine Christophe en ik gaan op zoek naar Mundo Guatemala om de Pacaya te regelen, naar een massagesalon en een lekkere bakker om een taart te bestellen voor de verjaardag van lange Christophe. ’s Avonds gaan we lekker eten in Rainbow Café, een gezellig restaurantje waar je bij je maaltijd ook nog 25 minuten gratis internet krijgt.
23.30 De happy hour cuba libres zorgen ervoor dat we rond half 12 al ons bedje opzoeken. ‘Die hard’- Ilse en Lieven zoeken nog een homodiscotheekje op.
Lieve Brenda
Ik heb het moeilijk met het nieuws. De 3 maanden die ik met je familie heb doorgebracht waren meer dan vormend voor mijn ontwikkeling als jonge vrouw. Ik heb zeldzaam iemand gezien die zo inspirerend en sterk was. Je was een mix tussen een grote zus en tweede moeder voor mij. Door je enthousiasme en warme energie voelde ik me heel snel thuis. Ik zal nooit de maaltijden buiten vergeten zodra er een zonnestraal verscheen, het planten van bloemen voor de lente, lopen achter de geiten, het uitstapje naar Amsterdam en het toneelstuk waarbij je me de scheldwoorden moest uitleggen zodat ik de grappen kon begrijpen. Ik ben je eeuwig dankbaar. Ik hoop dat het goed met je gaat daarboven met rex en dat je de rust hebt gevonden die je al lang zocht.
Jan en mijn kleine broertjes,
Je waren ook een integraal onderdeel van mijn ontwikkeling. Je verwelkomde me als een van jullie . Jip, Lom en Zen, bedankt dat jullie mij hebben geaccepteerd als een tijdelijke grote zus. Ik kan me niet voorstellen hoe je jullie voelen , maar als ik iets weet, is het dat de banden die je tussen jullie hebben sterk genoeg zijn om deze beproeving te overwinnen.
Ik denk heel veel aan jullie en ik hoop dat we elkaar weer kunnen ontmoeten.
Bedankt om zoveel mensen zonder een stem een stem te geven.