Ik heb Brenda helaas nooit persoonlijk ontmoet, maar volgde haar lief en leed via Instagram. Vanaf het eerste bericht wat ik las werd ik gegrepen door haar openheid, kwetsbaarheid en kracht. Aandachtig heb ik haar gevolgd, soms met zorg, maar veelal met bewondering. Ik kan en wil niet geloven dat zij er niet meer is.

De herdenkingsdienst was prachtig. Wat was ze geliefd bij velen. Bijzonder dat ee familie heeft besloten om dit te delen met iedereen die door Brenda geraakt is van een afstand en dichtbij.

Ik hoop dat de herinneringen aan haar en haar licht mogen voortleven bij haar geliefden en ik wens hen oneindig veel sterkte, steun en troost bij dit grote verlies.

Ook hoop ik dat er, indien mogelijk, nog iets gepubliceerd zal worden van of over Brenda. Ik zal het lezen.

Rust zacht Brenda ❤️

Helaas heb ik Brenda nooit in het echt ontmoet, maar ze raakte me met het delen van haar lief en leed op Instagram. Ik werd geïnspireerd, betoverd en zag in haar een voorbeeld. Wat ongelooflijk verdrietig dat er voor haar geen uitweg meer was. Ik wil het niet geloven…

De herdenkingsdienst was prachtig en heeft me diep geraakt. Ook daaruit bleek hoe bijzonder zij was.

Ik hoop dat Brenda’s licht mag blijven schijnen in de herinneringen en harten van haar dierbaren. Ik wens hen heel veel sterkte.

Ook hoop ik dat, indien mogelijk, het boek waaraan zij werkte nog zal worden uitgegeven.

Warme groet,
Marlies

Dit raakt me heel diep! Sinds 6u deze ochtend ervaar ik een mix van droefheid en warme herinneringen. Jouw bevlogenheid, creativiteit, liefde voor het boek, een wilde tuin, reizen.. Alles met een grote gulzigheid.
Het is al even geleden dat we elkaar gezien of gehoord hebben. Net als velen volgde ik langs de zijlijn je professionele en persoonlijke zoektocht, je successen (hoe fijn is dat boekje ‘Dit boek is te piep voor jou’ weer?), je worstelingen, je strijdvaardigheid. Dat jij uitgerekend op de ‘Dag van de leerkracht’ dit leven verlaten hebt. Jij, het vuur voor menig student.
Besefte je ooit hoe een onnavolgbare indruk je achtergelaten hebt op mensen? Voor mij als docent, ook even als collega, als vlotte schrijfster. Hadden we dit meer moeten zeggen?

Voor jou, lieve Brenda en voor Jip, Lom, Zen en Jan één van mijn favoriete parels! 🙏

Tranenthee
Uil pakte de ketel uit de kast. ‘Vanavond ga ik tranenthee zetten,’ zei hij. Hij zette de ketel op zijn schoot. ‘Zo’, zei Uil, ‘ik ga beginnen.’ Uil bleef heel stil zitten. Hij begon aan heel verdrietige dingen te denken. ‘Stoelen met kapotte poten’, zei Uil. Zijn ogen werden al een beetje nat. ‘Liedjes die niemand kan zingen’, zei Uil, ‘omdat niemand de woorden meer weet.’ Uil huilde nu. Een dikke traan rolde naar beneden in de ketel. ‘Lepels die achter het fornuis zijn gevallen en die je nooit meer terugvindt’, zei Uil. Er drupten al heel wat tranen in de ketel. ‘Boeken die je niet meer kan lezen’, zei Uil, ‘omdat er bladzijden uitgescheurd zijn.’ ‘Klokken die stilstaan,’ zei Uil, ‘omdat niemand ze meer opwindt.’ Uil huilde nu heel erg. Veel dikke tranen vielen in de ketel. ‘Een prachtige zonsopgang. Die niemand ziet, omdat iedereen slaapt’, snikte Uil. ‘Heerlijke aardappel-puree op een bord, die niemand wilde opeten,’ jammerde hij. ‘En potloodjes die te klein zijn geworden om vast te houden.’ Uil dacht aan nog veel meer nare dingen. En hij huilde en huilde maar. Al gauw was de ketel vol tranenwater. ‘Ziezo’, zei Uil. ‘Dat is dat.’ Uil hield op met huilen. Hij zette de ketel op de kachel. Het tranenwater kookte al gauw. Uil schonk zijn kopje vol. Hij was heel tevreden. ‘Het smaakt wel een beetje zoutig,’ zei hij. ‘Maar tranenthee is toch altijd weer heerlijk’.

Ik leerde Brenda kennen toen ze haar boek ‘Uitgedokterd’ uitbracht. Ik was haar uitgeefster toen bij Manteau en wat een voorrecht was dat. Haar sprankelende aanwezigheid… ze was zo’n fijn en inspirerend iemand om bij te zijn en plannen mee te maken. Ze schreef ook zo goed en het was enorm verrijkend om met haar na te denken en de beste woorden te zoeken voor haar boek. We brachten ook de kaartjes van #altijdlentenadewinter samen uit. Haar overlijden raakt me heel diep. Ik heb er geen woorden voor. Voor haar naasten: veel moed, zo veel liefde had Brenda voor jullie. Dat toonde ze ook in haar boeken. Ze zit voor altijd in mijn hart. xx

Lieve Brenda
Onze jongens waren altijd welkom bij jullie en visa versa. Ze vonden het altijd geweldig, in jullie tuin was er altijd veel te beleven, een klein paradijs die jouw liefde uitstraalde. Dankjewel dat ze toen altijd welkom waren, dankjewel om jou als prachtige vrouw en moeder te mogen ontmoeten. Hopelijk vind je de rust en kan je waken over je dierbaarste schatten en blijven ze jouw liefde en warmte en lentevreugde elke dag voelen , het zijn en worden geweldig prachtige kerels. Heel veel liefs van ons ❤️

Lieve Brenda,
Ik hoorde je voor het eerst spreken op een studiedag in 2016 in het Gentse, toen je 2de boek ‘Uitgedokterd ‘uitkwam. Je begeestering, inzet en veerkracht heeft me sinds dien niet meer losgelaten. Ik kocht je boek, las het en begon je te volgen op sociale media. Als hulpverlener en regelmatig ook verwijzer naar psychiatrische hulp kon ik je pleidooi naar een meer menselijke benadering alleen maar ondersteunen. Je belichaamde helemaal de herstelvisie, die o zo belangrijk is in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik mocht je een tweede keer ontmoeten toen ik ging kijken naar ‘Kortsluiting in mijn hoofd’, een rake en pakkende theatervoorstelling over je ervaringen. Zo puur en authentiek, dat kwam binnen…
Je open delen, in een boek, tijdens een voorstelling, maar ook in artikels of op sociale media raakten me steeds. Wat heb jij allemaal niet in beweging gebracht?
Toen je de GGZ meer achter je liet en deelde wat tuinieren en in de tuin bezig zijn met je deed, werd voor mij nog eens bevestigd hoe een duizendpoot en inspirator je wel was. Door je filmpjes en beelden liet je anderen (en ook mij) meegenieten van de schoonheid die je creëerde en hoe je jouw en jullie plek openstelde voor anderen. ‘Mild Tuinieren’ heb ik met plezier gelezen en ik ben ook heel blij dat ik je een derde keer mogen ontmoeten heb op een lezing die je hierover gaf in Haacht. Wat een ontspannen en andere kijk op bezig zijn in je tuin en de koppeling van natuur en mentaal welzijn. Helemaal zoals ik ook aarding ervaar door in de tuin bezig te zijn.
Ik kende je niet persoonlijk, en toch heb je veel voor mij betekent. Ik blijf geïnspireerd door jouw grote hart, door wat jij allemaal verwezenlijkt heb en ik blijf ook Mild Tuinieren. Vanuit heel mijn hart, dankjewel Brenda !

1978 – 2024 … Dat is wat ik gisteren zag verschijnen tijdens het scrollen op instagram …
Sociale media …. iets waar we het niet echt over eens waren ….
Ik gebruik het niet vaak dus zag ook pas je overlijdensbericht een week … te laat …
stil …. héél erg stil werd ik …
en dan begon ik te zoeken , te zoeken naar de waarheid … dat dit niet waar kon zijn …. een klein sprankje hoop … en dan het bericht van je liefste man Jan ….
Net zoals voor Aron heb ik ook voor jou stilletjes gehuild …
Je haalt het dus niet altijd … het komt niet altijd goed …ofwel ?
Ik ben in de war door je vertrek …
Je was zo strijdvaardig , talig , goedlachs , liefdevol, kwaad soms & kwetsbaar …
Ik vraag me soms af of ik mijn kwetsbaarheid moet blijven uitdragen ….
Jouw vertrek overtuigt me van dit te blijven doen ….
Ik zal het uitzingen , voor jou , voor Jan , voor je 3 schatten van zonen …

Ik blijf je herinneren , omdat het zo nodig is …
mooi , leading lady ….

liefs , Annelies

3 jaar geleden had ik een acute psychose en werd ik gedwongen opgenomen. Ik kwam terug thuis zonder te weten wat er eigenlijk met mij aan de hand was. Gelukkig stuitte ik in de bib onmiddellijk op het boek “kortsluiting in mijn hoofd”. Zoveel herkenning. Dat boek was mijn therapie. En haar verdere boeken de richtlijn naar herstel.
Ik had net vandaag het neerschrijven van mijn verhaal beëindigd, met een getuigenis over haar hulp, toen ik nog even op psychosenet keek en het berichtje zag.
Ik heb het gevoel een heel goede vriendin verloren te zijn. Nochtans heb ik haar nooit persoonlijk ontmoet. Gelukkig wel ooit bedankt en gesteund.

Voor mijn naamgenote Brenda Froyen,

Dat je een naamgenote en landgenote van me bent maakt dit schrijven ergens ook echt wat raar en moeilijk vanuit hier. Omdat ik een Belgische ben die in Nederland woont, en meerdere psychoses heb gehad , begrijp en weet ik hoe moeilijk het allemaal is, vooral het emotionele klimaat in België.

De sterke emotionele onverschilligheid t.o.v. van psychose in België is zeker niet eenvoudig om mee om te gaan. De strijd die je gevoerd hebt is erg mooi en duurzaam geweest en zeker niet zinloos. Maar ergens vind ik het jammer, voor je man en je kinderen, dat je `de weg naar binnen` niet gevonden hebt.

Psychose is in mijn leven daar zeker een uitnodiging voor, daarvoor moet je wel de gelegenheid hebben om misschien eens langere tijd uit de ratrace van het leven te kunnen stappen, en eens alleen met jezelf (of gezin) te leven op een uitkering of met goede therapie te zitten …je hebt de emotionele ruimte namelijk nodig om de weg naar binnen te kunnen vinden.

Nederland heeft heel andere problemen dan Belgie op het gebied van Psychose en de herkenning ervan, de weg naar buiten is soms niet meer mogelijk, en je raakt levenslang niet meer uit de uitkering.

Waar ik persoonlijk wel heel dankbaar voor ben hier, is dat ik de gelegenheid gehad heb om kennis te maken met therapieën zoals mindfulness en Acceptance and Commitment Therapie. Daar kan je in België alleen maar van dromen en voor de weg naar binnen zijn ze erg belangrijk geweest.

Ik wens je man en je kinderen veel sterkte en hoop dat ze opnieuw `licht in hun hart` kunnen vinden.

Veel liefs

je naamgenote

Brenda

Voor altijd “aarden” met jou/jullie in gedachten… ♥️

Liefste Brenda,

Nee, ik kende je niet maar nu wel.

En je hebt een onuitwisbare indruk gemaakt, zo mijn hart in en dat van vele anderen. Het zal de mensen die jou kennen en die dichtbij je staan niet vreemd in de oren klinken dat je dat effect op me hebt. Zo’n mooi mens, van binnen en van buiten, maar dat van buiten leek er niet zo toe te doen, het gaat je om de inhoud, je medemens. Het werd al gezegd, wij zullen het stokje moeten overnemen en die voel ik; ik voelde al een grote drive om mensen te bereiken die eenzaam zijn of zich zonder hoop voelen, maar jij hebt het tot een next level gebracht. Zo hoog, dat is voor niemand te doen denk ik. Gelukkig geloof ik in niet-weg. Je bent er nog steeds, voelbaar en voor altijd steunend, zeker in de levens van hen die jou zo lief waren.

Lief mens, lieve Brenda, ik dank je uit de grond van mijn hart voor alles wat jij in jouw leven hebt gedaan, bereikt. Het zal blijven galmen, en terecht. Jij verdient niet minder. Ik ben blij dat ik van je bestaan heb gehoord, al is de reden niet te hebben. Ook daarin WIL ik geloven, in een diepere reden die wij niet KUNNEN begrijpen, niet kunnen zien, maar ooit zullen snappen.

Dank dank dank!

Dag lieve mooie inspirerende vrouw . Moge jou bijdrage in de wereld van mentale gezondheid positieve wendingen krijgen , rust zacht voor altijd waar je ook verblijft

Lieve Brenda,

We kenden elkaar niet zo goed, je was onze gastspreekster op de vakgroep Psychoanalyse en Raadplegingspsychologie. Veel met je gemaild en je af en toe eens zien passeren in onze gang. Ook wel eens een babbeltje geslagen. Het nieuws heeft mij echt overvallen.
Vandaag jouw dienst mee gevolgd op livestream. Jouw foto’s, jouw lach, altijd plezier. Ik kan het nog altijd niet vatten ….
Het gaat je goed Brenda, hopelijk heb je rust gevonden nu.

Heel sterkte aan de familie in deze heel moeilijke periode.

Lieve Brenda,
Bijna 30 jaar terug, kwam je een tijdje vaak langs op ons gemeenschapshuis, in de F.Lintstraat in Leuven, je was er bevriend met een huisgenoot. Maar door je warme glimlach, je naturel, je oprechte interesse in anderen had je al gauw een band met ons allemaal. Ik herinner me hoe ik samen met jou, tussen het blokken door, in de regen in ons tuintje stond te dansen en te zingen. Het tovert nog altijd een glimlach op mijn lippen. Dank voor wie je was, dank voor wie je altijd zal zijn.
Lieve familie en vrienden van Brenda, zorg goed voor jezelf en elkaar. Warme groet, Els

Brenda, je hebt onnoemelijk veel verwezenlijkt voor de GGZ. Je hebt er onterecht onnoemelijk veel voor moeten lijden.

Je kroop in je pen, met je talent voor woord. Maakte muziek, toneel. Je streed. Een echte wereldverbeteraar. Een gouden influencer.

Jouw rimpeleffect is groot. Ik neem jouw ervaring en boodschap verder mee in mijn werk als klinisch psycholoog.

Jan, Jip, Jom, en Zen, ik wens jullie veel sterkte. Ik voelde haar grote liefde voor jullie in al haar woorden. Dat haar lijden zo groot was, kan ik alleen maar intens verdrietig van worden.

Aan haar gezin, familie en vrienden, elke volger, innige deelneming.

Brenda, de winter bevroor jou.
ik hoop dat je lente nog komt.

Liefs,
Sara

Helaas kon ik de uitvaart niet volgen tijdens de livestream. En ik vind geen mogelijkheid om het alsnog te kunnen ”bijwonen”, herbekijken… Misschien is het niet mogelijk. En dan zal ik dat moeten aanvaarden. Sowieso is en blijft zij een heldin voor mij! Rust nu maar Brenda en geniet van de eeuwige lente! xxx

Diep bedroefd omdat zij wel de moed had om te vertellen wat zij (ook ikzelf) heeft meegemaakt in de wereld van de Belgische psychiatrie… Dat er tot vorig jaar, 11 jaar na haar eerste mensonterende behandeling en het aanklagen daarvan, nogsteeds op die vernederende en verwoestende manier met mensen met een psychose wordt omgegaan, moet wel ingeslagen zijn als een bom… Gestreden als een leeuwin en gevangen genomen, verbannen tot pure desillusie… Afgrijselijk!!!

BRENDA. Mooie, krachtige, inspirerende Brenda.
Nooit heb ik je ontmoet.

Maar je lezing bij Astare in 2015 (https://www.youtube.com/watch?v=XNrvXtvfEz8), kort voor mijn eerste (kraambed)psychose-ervaring, heeft mijn leven gered.
Of er in ieder geval een flinke steen aan bijgedragen.
Dat me niet is overkomen wat jou is overkomen.
Dat de ggz me niet heeft getraumatiseerd zoals deze jou telkens weer heeft gedaan.

Want mijn toenmalige partner zat in de zaal, daar bij Astare.
Hij luisterde naar jouw verhaal.
Je verhaal dat een strohalm vormde waaraan we ons vasthielden in de tijd dat ik thuis bleef.
Middenin die gekte. Temidden van mijn naasten. Mijn pasgeboren baby.
Op afstand gevolgd door de ggz, maar nooit opgenomen.
Rouwend om mijn moeder en tante, die net waren overleden.

We hadden geen idee wat we deden.
We deden maar wat, maar we deden het.
En nog steeds ben ik iedereen die dat durfde mijn leven lang dankbaar.
Want verdomme de andere kant van de medaille, de medaille die jij aan den lijve ondervond.
Het is mensonterend verschrikkelijk.

Zelfs terwijl ik het nu schrijf, bijna 9 jaar later, verschijnen nog de tranen in mijn ogen.
Al helemaal met het idee dat jij er nu niet meer bent.
Dat je vandaag bent uitgezwaaid door je geliefden.
Je kinderen. Je wereld.
Waarom jouw verhaal jouw eigen situatie niet kon redden, niet de strohalm kon zijn van verandering die het mij bracht…
Het is me een raadsel.
Ik vind het oneerlijk.

Dus het raakte me diep in mijn hart toen ik vorige week het bericht over je overlijden las.
En nog steeds ben ik er stil van.

Ik dacht je nog wel een keer te ontmoeten.
Om je dit te vertellen.
Dat ik een derde kraamtijd zonder psychische problemen ervoer en jouw verhaal standaard heb opgenomen in mijn signaleringsplan.
Ik deelde met het Crazywise-team nog het interview met je partner dat je afgelopen zomer publiceerde.
Met het idee je voor een volgende editie uit te nodigen…
Ik verwachtte je ergens, daar.
Een kleine maand geleden in Heiloo.
‘Van Angst naar Vertrouwen’ luidde de titel van de 8ste Crazywise Conferentie.
Ik zag in ons mailprogramma dat je regelmatig op de linkjes van de kaartverkoop klikte.
Maar je was er niet.

En nu ben je er helemaal niet meer.
Jouw vertrouwen was weg. Kennelijk.
En kan ik alleen nog maar een stukje schrijven over wat er allemaal in me voorbij kwam de afgelopen week.
Dat ik nog nooit zo van de leg ben geweest door een overlijden van iemand die ik letterlijk nog nooit heb ontmoet.

Ik troost me met de wetenschap dat door het rimpeleffect van jouw overlijden, nog grotere cirkels de wereld in zullen bewegen van het verhaal dat je bij leven met zoveel strijdkracht de wereld in bracht.

Omdat ik uit ervaring weet, wanneer moeders gaan, dat wat ze niet is gelukt over te brengen, via de dood alsnog zijn weg vindt.

Voor nu wens ik iedereen die jou dichtbij liefhad een heilzaam en gedragen rouwproces.
Dat het afscheid vandaag daarin een mooie blijvende herinnering mag zijn.