Liefdevolle herinneringen
lieve Brenda,
als ik aan je denk, dan denk ik aan de vinger die naar de maan wijst.
Wie die maan niet wil zien, bekritiseert de vinger.
Bevecht hem ook.
Nu jij er niet meer bent, kan ik de vinger wel ophemelen….
Maar ik zal vooral naar de maan blijven kijken,
en wijzen waar ik kan…
Je bent in mijn hart
Liefste Brenda,
Voor jou een boeket bloemen, omdat jij er ook zo van kon genieten. Ik bewonder jou, je had zo veel kracht in je. Je was een vechter en je hebt lang gevochten! Gevochten tegen dingen die misschien nog te sterk zijn, zoals het taboe. Ik wou dat het anders was misschien was je er dan nog? Je overlijden is een groot gemis!
Brenda, je was een baken en boei voor velen die het moeilijk hadden. je was een stem van vele stemlozen. maar je was ook een seismograaf die schokken opving. zelf ben je veel geschokt geweest door on-menselijke toestanden. wel bleef je een mens van vlees en bloed, dus menselijk. je hebt veel meegemaakt in het leven. mag het Leven je Liefde geven. en Jij zo ook blijvend Liefde te geven aan je dierbaren.
Lieve Brenda,
In 2016 had ik de eer en het genoegen jou te leren kennen bij de workshop herstelverhalen schrijven die je animeerde bij het Cliëntenbureau. (Ik zocht een ander woord voor geven, want dat is ontoereikend). Je inspireerde me en wist het beste uit me te halen. Je nam me mee op een studiedag waar je ook een workshop mocht geven en liet mij daar mijn eigen stukjes herstelverhaal voorlezen.
In die tijd was ik ook wanhopig op zoek naar een appartementje. Met het jou zo kenmerkende enthousiasme deed je alles wat maar mogelijk en onmogelijk was om mij te helpen. Je vatte het idee op dat ik bij jullie in de tuin kon komen wonen en trommelde daarbij pleegzorg en zelfs de burgemeester op. Uiteindelijk vond ik dan toch onverwachts een appartementje, waar ik nu nog steeds woon. Je nam me ook mee op interview en liet me de interviews uittikken voor een van je vele boeken. Ik mocht mee van je tuin genieten.
Lieve Brenda,
Jouw tijd hier is veel te snel weggetikt. Ik overdrijf niet als ik zeg dat een golf van verdriet Vlaanderen en Nederland overspoelt. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen jij hebt geraakt in de veel te korte tijd dat je hier was. Je deed veel meer dan alleen stof opwaaien. Er is echt al veel veranderd, niet genoeg, nooit genoeg, maar de tanker is in beweging gezet. Zo verdrietig dat je dat zelf niet altijd mocht/kon ervaren, jij die daar zoveel aan hebt bijgedragen.
Alleszins heb je mij in beweging gezet. Al zal mijn bijdrage veel bescheidener zijn dat de jouwe. Ik ploeg verder op mijn manier. Ik geloof niet in strijd, want strijd maakt slachtoffers.
Lieve Brenda,
Ik kan me moeilijk voorstellen dat jij nu rust. Maar dat is wel wat ik jou wens, dat je mag rusten in vrede, in licht en in liefde.
Lieve Brenda,
Rust zacht.
Bruisende Brenda
Dag lieve Brenda,
Je hebt me leren tuinieren, waarvoor dank!
Mylène
Zoveel jaren naar je opgekeken.
De kracht, je inzet je moed!
Meer, dan ooit schreeuw ik deze voor jou!
We barsten door de barricades en
Reikend naar de zon (wij zijn krijgers)
Ja, dat is wat we zijn geworden (ja, dat is wat we zijn geworden)
Ik laat ze mij niet tot stof afbreken
Ik weet dat er een plek voor ons is
Want wij zijn glorieus!
Jij bent glorieus! Jij bent de krijger!
Bedankt voor al het goede werk! En veel liefde voor je mannen en andere dierbaren!
Lieve Brenda,
De eerste dag van de onze bergtocht kwamen we al in de vroege namiddag aan in de berghut. Ik voelde direct dat ik in jou een compagnon had in de goesting om met een overschotje aan energie nog een topje te beklimmen om van bovenuit 360° rond te genieten van de prachtige bergomgeving waar we in vertrokken waren voor de volgende 8 dagen. Aan de voet van de laatste klim, een pittig stukje steil naar boven en een bordje dat ons vertelde dat de gemiddelde wandelaar er een half uur over deed.
‘Dan doen wij dat gewoon een beetje sneller’ was de beslissing die niet veel woorden nodig had. Onderweg hoorde ik je ademtrappen, maar vertragen zat er niet in, dat was voor op de top. En de terugweg gebruikte je voor je strijdlustige verhalen om op adem te komen, om nét bij de uitgeschepte soep samen aan tafel bij te schuiven en jouw rolluikskes een uur later te zien dichtgaan aan diezelfde tafel.
Zo leerde ik je kennen, op je 44ste verjaardag, met je grenzeloze ‘gaan’, met je doel voor ogen de vermoeidheid schijnbaar moeiteloos verbijten, het genieten van de top, de gedrevenheid in je babbelen over wat jou drijft, en het klopke nadien pak je erbij.
Een paar dagen later, op een dagtrip naar een colleke, zat de tred er goed in, terwijl de hemel stilaan dichttrok en we boven getrakteerd werden op een mistig uitzicht. Daar leerde ik jouw aanstekelijk enthousiasme kennen… Je begon te zingen, kreeg ons 1 voor 1 mee in je zangpassie tot we ons even later een meerstemmig bergkoor waanden… en ik vooral onder de indruk was van het effect van jouw gepassioneerde gedrevenheid op mijn goedgeworteld geloof niet te kunnen zingen. Met je brede glimlach mensen laten voelen dat ze meer kunnen dan ze denken, daar zag ik je van genieten… en dat deed je op zoveel plekken.
Op een wandeling voor Vero’s verjaardag wandelden we voorop, op een stevige tred die ik herkende vanuit de bergen, maar deze keer met een zwaarte die ik nog niet kende. Je eerlijkheid rond de effecten van je laatste psychose raakte me… en ik bewonderde je moed om ook die voorzichtig te delen.
Je doorbrak taboes, en dat leek je toen ook te doen voor jezelf… Of was dat ook om anderen een hart onder de riem te kunnen steken in gelijkaardige periodes?
In alles wat je deed, leek er een gedrevenheid die veel verder ging dan voor jezelf alleen, iets betekenen voor de wereld rondom jou en veel verder. En dat deed je.
Rust zacht, lieve Brenda. Dat wens ik je echt toe na, daar waar je bent.
Lieve, dappere Brenda
Ik wil je nog zo veel vertellen, maar de woorden verdrinken in mijn verdriet.
We hadden vaak contact, ook al zagen we elkaar bijna niet.
“Zo lief Eva. Jij was er altijd al”, schreef je me ooit.
Maar jij was er ook voor mij, dat vergeet ik nooit.
Mede dankzij jou doe ik mijn best om taboe te doorbreken.
Om over psychische kwetsbaarheden, inclusief die van mezelf, te spreken.
Dankjewel om op mijn pad te komen.
Ik hoop dat je nu ergens op een plek bent om van te dromen.
We zouden ooit nog eens gaan wandelen, wij met z’n twee.
Maar vanaf nu neem ik je overal met me mee.
Brenda, je blijft voor altijd verder leven in mijn hart. Ik voel je met de warmte van de zon, tussen de planten en de bloemen. Je bent en blijft die fantastische Brenda, ‘Brendapper’. Lieverd, ik wens je lente tot in de eeuwigheid! Dikke knuffel!
Ook een hele dikke knuffel aan Jan, Jip, Lom, Zen, Wifi en al wie haar lief heeft!
“How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.” – Winnie the Pooh/A. A. Milne
Zeg nooit: “Dit kan mij nooit overkomen”. Daarom een dikke pluim aan jou Brenda om psychose, depressie en andere mentale gezondheidsproblemen onder de aandacht te hebben gebracht en jouw waarheid krachtig te hebben neergezet. Ik gun je rust nu. Mijn steun en medeleven gaat naar jouw gezin, familie en vrienden. Jouw vertrek is een zware beproeving voor hen. Namaste. Sonja.
Ik ontmoette Brenda bij de Socialrun, maar haar verhalen en energie waren haar al vooruit gesneld, en hetzelfde gold voor haar glimlach, die je tegemoet sprong. Een zonnetje, vol energie, die haar warmte wil verspreiden, dat was de eerste indruk. Maar al snel was te zien en te merken hoeveel kracht er in haar school, doorzettingsvermogen, en verbetenheid. Lichtjes gedragen, dat wel, toen wel. Elke deelnemer aan de Socialrun heeft een eigen verhaal, en iedereen kent pijn en verlies. Eindeloos respect heb ik voor iedereen die zijn of haar ervaring meeneemt om het leven voor anderen te beteren. Brenda heeft op dezelfde, maar geheel eigen manier, voor ongelofelijk veel mensen, jong en oud, heel veel betekend. Ze behoudt een plek in ons hart. Tijdens de tocht was het de bedoeling dat wij als fietsers de weg wezen. Dat is prima, voor die 555km. Maar voor de rest wees zij de weg. Dankjewel Brenda, rust zacht.
Lieve Brenda,
We leerden elkaar kennen toen Femke en Lom in dezelfde klas zaten op de Sterappel.
Het klikte wel tussen onze kinderen, dus Femke mocht in 2016 eens bij jullie komen spelen. Wat een prachtige tuin en huis hebben jullie!
Famke kwam vol verhalen naar huis. Lom mocht ook eens bij ons komen spelen, maar we vonden nooit een datum.
Toch voelde ik me steeds heel erg verbonden met jou…
Je oprechte soms vrolijke soms heel zware berichten op Instagram raakten me.
Ook enkele boeken heb ik gelezen van jou: wat een schrijftalent!
Maar ook wel heftig. Ik kon niet alle boeken lezen tot het einde…
Te heftig voor mij, wat moet dat niet voor jou geweest zijn.
Lieve Brenda, ik heb je steeds heel erg bewondert en ik hoop dat je dat blijft voelen, waar je ook bent!
Je hebt je strijd gestreden en die was mooi, maar jammer genoeg ook heel zwaar.
Rust nu maar, slaap zacht…
Schitter maar verder ergens daarboven…
Lieve Jan, Zen, Lom en Jip,
Wat jullie meemaken zou niemand mogen meemaken….
Je vrouw of je mama verliezen is heel zwaar…
Ik heb er geen woorden voor…
Weet dat ze jullie graag zag en dat ze steeds verder leeft in jullie.
Pak elkaar maar goed vast!
Als ik iets kan doen voor jullie, geef maar een seintje.
Veel sterkte xxx
Verbijstering, onmacht, boosheid en verdriet voel ik bij het overlijden van Brenda.
Ik volg Brenda al sinds haar boek Kortsluiting in mijn hoofd en ben haar altijd blijven volgen. Ik vond een lotgenoot. En ik denk velen met mij. Af en toe hadden we via DM contact. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen vertellen hoe belangrijk haar boeken voor mij waren. Hoe ze mij kracht en erkenning heeft gegeven en de moed om mijn eigen weg te volgen na psychotische ontregelingen en opnamen.
Ik heb haar strijd het afgelopen jaar bezorgd gevolgd. En vind het heel erg dat zo’n unieke, energieke, intelligente, vrolijke vrouw de moed om te leven heeft opgegeven door de trauma’s die zij heeft opgelopen in de psychiatrie.
Helaas heeft de psychiatrie veel slachtoffers gemaakt.
Ik hoop dat haar strijd niet voor niets is geweest.
Maar voor Jan, kinderen en familie is dat geen troost. Zij moeten leven met dit verlies.
Ik wens jullie veel licht, kracht en liefde om het verlies te kunnen dragen.
Brenda bedankt! Rest in power 👊🙏❤️
Haar verlies laat een grote leegte achter, niet alleen bij haar naasten, maar ook bij iedereen die het voorrecht had haar te kennen. Ze was een vrouw met een uitzonderlijk positieve instelling, iemand die ondanks de moeilijkheden in haar leven altijd met hoop en kracht vooruit bleef kijken. Haar warmte, veerkracht en grenzeloze energie zullen altijd in onze herinnering blijven.
Ze was een toegewijde moeder van drie zonen, voor wie ze alles deed. Haar liefde en trots voor hen waren onvoorwaardelijk, en haar zorg en steun vormden de basis van hun leven. Samen met haar echtgenoot, die haar in alles enorm steunde, vormde ze een liefdevol en hecht gezin. Haar man stond altijd aan haar zijde, zowel in de mooie momenten als in de moeilijke tijden waarin zij streed tegen psychoses. Zijn steun was onmisbaar in haar leven, en hun band was een bron van kracht voor haar.
Naast haar rol als toegewijde echtgenote en moeder, vocht zij onvermoeibaar voor meer begrip en betere zorg voor mensen die lijden aan psychoses. Ze was een voorvechter voor hen die vaak niet gehoord werden, en in een maatschappij waar de overheid tekortschiet in het aanpakken van psychische problematiek, was zij een krachtige stem van compassie en verandering. Ondanks de obstakels die zij tegenkwam, bleef zij optimistisch en vasthoudend, vastberaden om een verschil te maken.
In haar persoonlijk leven straalde zij altijd een positieve energie uit, zelfs in de zwaarste tijden. Haar kracht, optimisme en liefde voor haar gezin waren bewonderenswaardig. Haar echtgenoot en zonen konden altijd rekenen op haar onvermoeibare steun, net zoals zij op die van hen konden rekenen.
We zullen haar herinneren als een vrouw die met hart en ziel voor anderen vocht, die altijd hoopvol was, en die, gesteund door haar liefdevolle familie, haar leven wijdde aan het verbeteren van dat van anderen. Mogen haar echtgenoot, zonen en dierbaren troost vinden in de mooie herinneringen en in de wetenschap dat haar nalatenschap verder leeft in het werk dat zij heeft verricht.
Met oprechte en innige deelneming,
Ik deel hier graag wat foto’s van het bruisende kind en tiener die Brenda was. Toen Brenda eenmaal naar Hechtel verhuisd was, ik was toen 8, zij 9, werd ze mijn buurmeisje, maar vooral mijn meest innige vriendin. Op een heel bijzonder vervlochten manier brachten wij onze kinder- en tienerjaren met elkaar door. Mijn familie was dol op haar en Brenda en ik wisselden tussen onze twee thuizen ‘navenant’ het lekkers wat onze moeders maakten of waar iets te beleven viel. Er liepen altijd wel hondjes in ons voetspoor. Meestal zaten we in het bos of struinden rond in “Hechtel-city”.
Ik weet dat Brenda een strijder was in de geestelijke gezondheidszorg en velen zijn haar daar terecht erg dankbaar voor. Voor mij zal ze echter altijd de warmste ziel, de lachmicrobe, mijn natuurvriendje, de onuitputtelijke sportieveling en showbeest en mijn steun en toeverlaat terwijl ik opgroeide, blijven. Mijn hart gaat uit naar Jan, haar 3 prachtige zonen, Jip, Lom & Zen, haar mama, haar zus, haar hele familie en intieme vriendenkring. Dit verlies is een mokerslag. Maar de eeuwige optimist (hoe opmerkelijk dat nu ook is) zou willen dat we doorgaan, lachen en iets moois creëren in dit leven.
[Escribo en español porque sé que Brenda lo hubiera encontrado chévere]
Gracias, Vida, por haberme permitido conocer a Brenda ❤️, para aprender de ella, para hacerme más sabia y sensible, para admirar su valentía y acompañar sus anhelos de mejorar este mundo.
Un abrazo muy fuerte desde Ecuador para todas aquellas personas que sienten su partida, les acompaño en su tristeza. MG.
Lieve Brenda,
Met jouw strijdlust, energie, daadkracht en enthousiasme heb jij enorm veel betekend voor de herstelbeweging. Ondanks jouw helaas pijnlijke en traumatische ervaringen in de ggz had je de moed om dit onrecht dat jij en anderen ervaarden aan te kaarten en dit op verschillende niveaus.
Daarnaast vond jij ook nog de energie om talloze initiatieven uit de grond te stampen die het herstel van velen heeft kunnen ondersteunen.. Wat jij op zo’n korte tijd hebt gerealiseerd is uitzonderlijk, en daar kunnen we met heel velen alleen maar enorm dankbaar voor zijn..
Je laat een grote leegte achter, maar zeker weten dat jouw werk wordt verdergezet!
Rust zacht.
En heel veel steun, troost, en warmte voor iedereen die je zo graag zag.
Streep haar naam niet door,
Al is ze bij ons weggegaan.
Streep haar naam niet door
Als of ze nooit heeft bestaan
Het liefste wat wij hebben bezeten
Het toekomstbeeld van haar bestaan
Vraag ons niet dat te vergeten
Streep daarom haar naam niet door
Noem haar naam en laat ons weten
Dat ook jij haar niet zult vergeten
Ik volg Brenda al jaren. Ik las haar boeken, volgende haar op de voet, deden babbeltjes tijdens signeersessies. Ik kijk geweldig uit naar haar nieuwe boek, ik hoop dar het ooit nog kan uitkomen. Ik heb soortgelijke dingen meegemaakt in de psychiatrie.
Niemand zal haar dit ooit nadoen. Ik las onlangs haar interview met haar man Jan, hoe moeilijk het soms was maar dat hij achter een blok achter haar bleef staan.
Ik wens Jan, de kinderen en Wifi ongelooflijk veel moed. Brenda was moegestreden, uitgeput. En dat hebben ze haar aangedaan..bij politie, bij psychiatrische ziekenhuizen. Ik wens haar nu de rust die ze zo hard nodig had…
Leslie
Brenda, ik keek en kijk nog steeds enorm naar jou op. En wat ben ik blij dat ik je dat heb gezegd ook. ‘Ik wil later zijn zoals jij.’ Je was een waanzinnig knappe vrouw, vanbinnen en vanbuiten. Zo zal ik me jou herinneren, in kracht.