Eerst en vooral wil ik de familie en vrienden van Breda condoleren en mijn medeleven betuigen. Het is met heel veel droefheid dat ik in de krant het overlijden van Brenda heb vernomen.
Ik kende ze amper maar wil toch getuigen van wat een fantastische vrouw ze was en welke grote indruk ze om mij heeft gelaten.
In het vervolg van een werkgroep waren we een keer gaan eten en heb ik ze kunnen overtuigen om een lezing/conferentie te geven in het Frans in het hospitaal waar ik medisch directeur ben in Manage. Het voorbereiden van die conferentie heeft haar veel werk bezorgd maar ze heeft dat voortreffelijk gedaan. Voor al de aanwezigen blijft die een groot moment, een grote herinnering: door haar passie, humor maar ook haar intelligentie en de inhoud van haar boodschap die zo pertinent is voor de psychiatrie. Ik heb ze ook rondgeleid in mijn afdeling van de gedwongen opnames en in heel het ziekenhuis. Ze is maar een paar uur in ons ziekenhuis geweest en toch heeft ze haar stempel achtergelaten. Het is bijvoorbeeld sinds haar bezoek dat de patiënten in isolatie toch recht hebben op bezoek. Ze zei: “het enige dat ik de psychiaters nooit zal vergeven is dat ik de enige personen in wie ik nog vertrouwen had, mijn man, niet mocht zien”. Heel vaak hebben we nog aan die worden gedacht. Haar overlijden is zeker een enorm verlies voor vele mensen. Ook voor de psychiatrie. Dank u Brenda voor allees wat je voor de patienten en voor ons gedaan hebt.

Lieve Brenda,

Leuven, de losbandige jaren…
Part of the A-team, ontelbare (tot in de vroege) uren Fakbar-plezier, onze memorabele retro-avonden, meekwijlend op compleet foute hits van Jason Donovan, Mel & Kim, The Spice Girls, Milli Vanilli, … (in de tijd van bonnetjes voor 35 frank 🙈), … En tussendoor gingen we ongetwijfeld ook nog naar de les?

Na die 4 onvergetelijke jaren keerde ik meteen terug naar The Far West, maar onze wegen scheidden nooit volledig. We bleven elkaar sporadisch horen of zien (al dan niet “lekker met de meiden”, waar ik als West-Vlaams buitenbeentje soms wel eens verstek liet gaan 🫤).

Maar toen jij op de barricade ging staan als mensenrechtenactiviste voor de rechten van psychiatrische patiënten kruisten onze wegen elkaar opnieuw en vonden we elkaar terug. Wie had ooit kunnen denken dat wij, 2 losbol-Duracell-konijnen, elkaar zouden terugvinden in onze psychische kwetsbaarheid. Mijn draakje was/is veel kleiner dan dat van jou, maar we begrepen elkaar zo goed.

Ik beloof jou dat ik mijn steentje zal blijven bijdragen om psychische kwetsbaarheid uit de taboesfeer te halen en een gezicht te geven, als
– mama van 2 fantastische kinderen
– partner van de op 1 na beste man van de wereld (want Jan is de beste, hé)
– directeur regio Westhoek bij Ligo, Centrum voor Basiseducatie Brugge-Oostende-Westhoek
– liefhebster van de zon, dansen, kleuren, lezen, schrijven, fietsen, koken, reizen, feestjes, samenzijn met vrienden en familie en nog zo veel meer…

Ik ga je zo hard missen.
Maar ik trek me op aan de gedachte dat je niet meer moet vechten tegen jouw draak en nu hopelijk de rust hebt die je hier niet vond…
Voor altijd in mijn hart en o zo dankbaar dat ik jou mocht kennen.

Annelies
❤️❤️❤️

Jaren geleden kwam Brenda spreken op de universiteit in Gent tijdens mijn studies klinische psychologie. Haar kracht is me altijd bijgebleven. Sinds ze kwam spreken ben ik haar dan ook altijd blijven volgen op Facebook. Hoe ze steeds bleef vechten tegen wanpraktijken binnen de geestelijke gezondheidszorg vond ik bewonderenswaardig. Ik ben heel zeker dat ze voor velen een grote invloed is geweest en dat zal altijd zo blijven. Merci Brenda!

Lieve Brenda, ik volgde je jarenlang op Facebook. Ik vond je een prachtvrouw, een licht, een vuur… Heel erg verbonden, ontzettend mooie ziel, dicht bij jezelf en de Bron van het leven, zo voelde je, warm, en met zo’n groot hart… Heel goed wetende waar het echt om draait in dit leven…Ik reageerde soms al eens op een berichtje van je, de herkenning en het wederzijds begrip altijd zo groot. En soms wisselden we eens iets uit. Muziek die kon steunen… Ik herkende mezelf in jou. Onbegrepen zijn, niet de juiste hulp, je in de steek gelaten voelen…zo hard. En toch bleef je moedig. Ik zit nu al een jaar niet meer op Facebook, de rust zelf ook nodig, dus was jou ook een beetje ‘kwijt’. Een paar dagen geleden dacht ik, ik ga Brenda nog eens een berichtje sturen, laten weten dat ik aan haar denk… In de drukte van alledag en met mijn warrige adhd-hoofd, vergat ik het… Toen een vriendin vanochtend het nieuws over je dood doorstuurde, brak mijn hart. Silly world. Je blijft voor altijd wonen in mijn hart, lieve mooie warme vurige bloem van een vrouw die je was… En ooit, ergens zien we elkaar weer! Ik wens aan jouw lieve lieve mannen heel veel warmte. Veel tijd om te rouwen en dit verlies en verdriet een plek te geven.

Grief, I’ve learned
is really just love.
It’s all the love
you want to give,
but cannot.
All that unspent love gathers up
in the corners of your eyes,
the lump of your throat,
and in that hollow part of your chest.
Grief is just love with no place to go.
-Jamie Anderson

There is a sacredness in tears. They are not the mark of weakness but of power. They speak more eloquently than ten thousand tongues. They are messengers of overwhelming grief and unspeakable love.
-Rumi

Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.
-Elizabeth Frye

Dag Brenda,

Ik heb geen woorden voor wat je voor mij betekende, één van die stilzwijgende groep mensen die door het leven ploetert met een psychosegevoeligheid zonder de geijkte paden te volgen, zonder de (vaak tegenstrijdige) diagnoses en medicatie aan te nemen. Tot 10 jaar geleden geloofde ik dat ik de enige was in Vlaanderen die niet geloofde in het psychiatrische antwoord, geschokt was door de mensonwaardige ‘behandeling’ die ik ooit in een psychiatrisch ziekenhuis kreeg en die krampachtig naar een ander verhaal zocht. En toen kwam jij, en je bracht zo veel levenslust en hoop met je mee dat ook ik weer moed kreeg om überhaupt verder te leven en op mijn manier verder te zoeken naar een andere taal over psychosegevoeligheid, een ander antwoord. Het week wat af van het jouwe, maar dat maakte niet uit. Er liep nog iemand in Vlaanderen rond die openlijk hetzelfde deed.

Tijdens het schrijven van jouw laatste boek – waarvan ik hoop dat het alsnog wordt uitgegeven – heb ik een paar keer geprobeerd om uit te reiken. Ik had zo graag eens met je gepraat, want je begon te schrijven over trauma en intergenerationeel trauma en dat resoneerde met waar ik de laatste jaren mee ben bezig geweest. Ik hoorde ook hoe eenzaam jij je voelde, heel herkenbaar. Nu ben je er niet meer, en je laat een grote leegte achter, maar ook een rijke erfenis. Dankjewel voor wat je gezegd en gedaan hebt. Dankjewel voor wie je was. Jouw strijd had wel degelijk een grote impact.

Aan Jan, Lom, Jip en Zen: heel veel warmte voor jullie. Ik hoop dat jullie goed omringd en gesteund worden.

Lieve Jan, Jip, Lom, Zen en Wifi,
Ik heb jullie mama niet persoonlijk gekend, maar was een trouwe volger op haar Facebook-account. Ze betekende heel veel voor mij in mijn eigen strijd tegen mijn demonen (die ondertussen al wat meer mijn vrienden zijn geworden, want dat gebeurt met demonen als je écht naar hen luistert en hen je liefdevolle aandacht geeft).
Wat vind ik het hartverscheurend dat jullie jullie partner, mama, baasje moeten missen.
Al jullie emoties mogen er zijn: ongeloof, pijn, verdriet, gemis, kwaadheid, angst, gevoelloosheid (ja, dit is ook heel normaal), hulpeloosheid, liefde…
En als de kantjes van het gemis te scherp en te rauw zijn, berg het dan even op in een mooi doosje (ééntje met bloemen op ofzo). Doe het doosje open wanneer je hier nood aan hebt/klaar voor bent. Volledig of op een kiertje. Voor een kortere of langere tijd. Dat bepaal je zelf.
Jullie partner, mama, baasje was een prachtige vrouw. Brenda is misschien niet meer op deze aarde, maar ze is niet écht weg. Brenda was een spirituele vrouw. Haar ziel leeft voort en ze zal altijd blijven waken over jullie.
Brenda was krachtig en jullie zijn krachtig. Vergeet niet hoe krachtig jullie zijn.
Alle liefdevolle warmte voor jullie. 😘

Lieve Brenda,

Zo lang vecht ik al voor een betere GGZ, maar niemand was daar zo goed in als jij!
Je wordt gemist door zoveel mensen.
Dank je wel voor jouw tomeloze inzet. Ik kan alleen maar hopen dat je ergens nog iets van alle liefde en reacties meekrijgt in je reis naar een betere wereld en dat je weet: ik heb in het leven dat ik leefde echt een steen verlegd!😚

Kon je al deze reacties en rouw om jou nog maar meelezen.

Mijn dochter herkende zich in het boek ‘kortsluiting in mijn hoofd’ en had daar steun aan, zo kon iedereen lezen hoe zij zich voelde! Brenda gaf woorden aan haar gevoel. Zo waardevol.

Daardoor ben ik Brenda gaan volgen, gezien hoe zij zich inzette voor een meer menselijke ggz… zo waardevol!

Ondanks dat mijn dochter 9 jaar geleden
overleden is, ben ik Brenda blijven volgen en heeft zij mijn hart!
Ik was vaak ontroerd door haar kwetsbare, optimistische, verdrietige, krachtige, persoonlijke en universele teksten. Zo waardevol.

Veel goeds voor die haar nabij zijn.

Lieve lieve lieve Brenda,
Toen ik het bericht ontving over je plots overlijden kreeg ik de krop in de keel en tranen in de ogen van verdriet ! Ik heb geen woorden voor het verschrikkelijk verlies.Als ik je voor mij zie op foto en éénmaal in het echt ,zie ik altijd een mooie schattige lach.Ik zag in u een hoog begaafd iemand.Je kan het zo fijn en verstaanbaar uitleggen met veel plezier.Dank je wel mooi mens voor een dierbare tijd.En voor al je goedheid.Dank u wel voor het delen voor de lol en je lach en dat weer elke dag!.Dank u wel wat je bracht en je bracht kracht!
Dank u wel voor wie je bent voor je lieve kinderen en echtgenoot en voor elke manier van zijn.Je hoeft niet sterk te zijn om iets vast te houden, maar je moet heel sterk zijn om iets los te laten.Woorden schieten te kort voor dit verlies ! Ik voel mee met heel de familie!
Marleen en Hugo.

Dag Brenda

Ik leerde je kennen in september 2014, toen ik begon met mijn nieuwe job op TKO. Jij had toen net je boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’ afgewerkt. We zijn met het voltallige directieteam naar je boekvoorstelling gekomen. Dat kon jij heel erg waarderen, want bij TKO had ook jij een nieuwe kans gekregen! Ik heb daarna enkele lessen bij jou gevolgd en echt … ik heb nooit een betere leerkracht gezien ❤️
Later heb je TKO verlaten om weer nieuwe horizonten te verkennen. Het was je van harte gegund, jij had immers zoveel in je mars! We zagen je nog wel eens terug op speciale momenten van ons TKO en dat weerzien was telkens weer erg fijn.
Ik bleef je vele jaren volgen op sociale en andere media, ik leefde mee met je strijd.
Tot ik er genoeg van had, ik kon een en ander niet meer aan. Wellicht gezien mijn eigen ervaringen eerder met erg nabije mensen die zelf hun leven beëindigden en de depressies die ik eraan overhield en houd, al jarenlang. Medicatie houdt mij tot overeind en ik heb er ondertussen vrede mee dat ik die pilletjes de rest van mijn leven zal moeten slikken.

Ik was en ben nog steeds stomverbaasd dat zo’n sterke vrouw als jij dan toch beslist om eruit te stappen…
Ergens begrijp ik je wel… maar toch…

Ik wens je man en je kinderen heel veel sterkte bij dit afscheid en het ondraaglijk verdriet dat zij hebben.
Ik deel in het verdriet dat jouw plotse afscheid met zich meebrengt en leef mee met iedereen die daardoor van erg nabij getroffen wordt.

1 dag heb ik Brenda van dichtbij mogen be leven tijdens een studiereis enkele jaren geleden…Ik was enorm geschrokken van het nieuws. Ik kon het bijna niet geloven…het doet me telkens opnieuw zo n pijn. Mensen die zo veel goeds doen om deze wereld iets beter te krijgen en dan die onmenselijke dingen. Ik huiver daar van,…
Aan Brenda en de naaste omgeving van haar en iedereen die haar kende. Als ik al beter de harp zou kunnen spelen, zou ik je ziel bijstaan om de overgang te maken. Ik geloof in een ziel en ik weet dat je ziel verder zal blijven werk doorzetten in een andere vorm waar je meer rust en kracht zal vinden. Een grote schok voor vele mensen maar moge het goed met je gaan. 1 dag van dichtbij maar die was kort en krachtig.
Het ga je goed,…ook voor de familie, vrienden en dierbaren heel veel kracht toegewenst…1 ding is zeker, ik zet mijn droom zelf door en de trillingen zullen ook jou/jullie bereiken…

Veel sterkte voor de familie! Brengen was een sterke vrouw. Ik kende haar niet persoonlijk, maar volgde haar op Facebook. Zelf heb ik ook een periode moeten vechten tegen een enorme kwetsbaarheid en vond ik geen gehoor. Het was of ik als mens plots niets meer waard was. Mijn mening werd van tafel geveegd en plots ben je enkel nog de psychiatrische. Ik heb zelf nog stage gelopen en gewerkt binnen psychiatrie. Het is een gesloten wereld en velen voelden zich toch beter dan de patiënt er waren natuurlijk hulpverleners en dokters die de beste versie van zichzelf gaven. Het moet sneller dat de psychiatrie wijzigt en ik denk dat psychiaters echt beter gescreend moeten worden. Zij hebben ook teveel macht. Zij beslissen alles, waardoor soms door geldgewin of macht ze de slechtste versie van zichzelf worden. Ik ben er uiteindelijk doorgekrabbeld, maar je draagt deze kwetsbaarheid en het onbegrip errond met je mee! Rust zacht, Brenda

Lieve uitzonderlijk, getalenteerde Brenda,

Jij sprak je uit tegen mistoestanden in de psychiatrie. Vooral om naar een meer humane psychiatrie te evolueren. Jij stak mij een hart onder de riem.
“Ik doe het voor Rob”, zei je toen ik vertelde dat mijn zoon twee jaar geleden overleed in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis, na tussenkomst van de politie. Tot op heden zoek ik met alle middelen die ik heb, tevergeefs naar wat er gebeurde..
Lieve, strijdvaardige Brenda,
Jij kon als ervaringsdeskundige als geen ander het lijden, de onmacht, het verdriet en het stigma van mensen in psychose aanvoelen en verwoorden.
In “ Hoe ga je om met iemand die een psychose heeft”, geef je zeer accuraat advies aan politie en betrokkenen.
Lieve intelligente Brenda,
Met je sterk rechtvaardigheidsgevoel heb je iedere kans benut om deze harde wereld een beetje te verbeteren.
Jij bent nu bij mijn lieve zoon Rob. Ik mis hem en ik ga jou missen….
Lieve Jan, Jip, Lom en Zen,
Brenda betekende erg veel voor ons “volgers”
Hoe erg moet het gemis voor jullie dan wel zijn. Ik hoop dat jullie een beetje troost vinden in de mooie herinneringen aan haar.
Ik wens jullie heel veel warme steun bij elkaar, bij familie en vrienden.
Heel veel liefs, Rita

Brenda volgde bij mij Spaanse les toen ze nog studente was in Leuven.
Een hele vrolijke glimlachende toffe aanwezigheid in de klas.
Toen ik dit jaar mijn dozen van lang geleden begon op te ruimen vond ik deze foto’s.
Op 27 september stuurde ik haar de laatste foto en ze antwoordde: ‘heerlijke herinneringen ‘
Ik zal haar nooit vergeten.

Lieve Bren,
Jan, Jip, Lom en Zen,

Meer dan twintig jaar geleden …
Een duo nieuwe collega’s vervoegde ons schoolteam, toevallig (of net niet) ook wonende in het Leuvense.
Het carpoolteam werd uitgebreid, en wat een dolle ritten werden het.
Onze lange trajecten naar het verre Sint-Genesius-Rode of Halle, bij dag of (bijna) nacht, jaja, zelfs op vrijdagavond of zaterdagochtend, werden plots veel vrolijker, luidruchtiger, kortom veel leuker. Uren babbels over alles en nog wat, met of zonder muzikale ondersteuning, kom cornflakes met melk (tja, het brood was op), warme herinneringen om te koesteren.

Uiteindelijk, vertrok je met Jan voor een overgetelijke reis en bleven we jullie vanop afstand volgen.
Terug in België, nieuwe job(s), een nieuwe stek een ander soort overgetelijke reis.
Drie prachtige zonen.
Toen, het ongelooflijke nieuws over wat je overkwam.
Ongeloof, verdriet, maar ook heel snel veel bewondering voor je kracht om dit alles met de wereld te delen en zo’n luide stem te worden die onze ogen opende en ons nieuwe inzichten in dat ongekende bracht.
Al je talenten werden nog duidelijker: schrijfster, voorvechtster, we lazen je woorden in de krant en zagen je op TV.

Maar toen kwam dat verschrikkelijke, lelijke beest in alle kracht terug en groeide onze bezorgdheid. Dat kon en mocht toch niet?
Wat kreeg jij toch onmenselijk veel op je ‘bord’ gepresenteerd…

Lieve Bren, Jan Jip, Lom en Zen toen ik het nieuws vernam kon ik het niet geloven, jouw heengaan raakt mij en zoveel anderen zo diep. Ik kan met geen woorden omschrijven wat ik nu precies voel.
Wel weet ik, dat je ons, ex-collega’s samenbracht de afgelopen dagen. We delen onze herinneringen, verdriet en gevoelens.

Verdomme, had dat zoveel liever in de blauwe Baleno, Toyota (te veel verschillende kleuren om op te noemen) of groene Ford met of zonder kom cornflakes gedaan…….
Liefs en luid blijven zingen hé, Bren met of zonder de juiste lyrics 😉
Katrien

´Voor altijd lente’, het laatste hoofdstuk van je eerste boek. Een hoopvol einde waaraan ik net begon te lezen toen ik via een vriendin hoorde dat je niet meer bent.
Donderdag 3 oktober 2024 begon ik aan jouw boek, leerde ik jou kennen …
Chapeau, chapeau, chapeau voor de stenen die je hebt verlegd.
Als partner van een zieke man zijn passages uit jouw boek herkenbaar.
Bedankt!
Ik wens veel warmte voor jouw liefdevolle gezinnetje en familie.

Ik kende je niet maar ik ben enorm onder de indruk van hoe open en eerlijk je was in jouw strijd. Hoe je humor gebruikte in zo’n serieus hartverscheurende zaak om een menselijker manier van behandeling re realiseren. Dat zijn we tenslotte allemaal en niemand heeft de garantie zonder ‘kopzorgen’ het leven te volbrengen.
Bedankt dat je mij als hulpverlener in de psychiatrie in Nederland daar nog meer bewust van hebt gemaakt. Heel veel sterkte bij dit grote verlies