Lieve, bruisende Brenda,

Onuitstaanbaar energiek was je. In alles. Ik ontmoette je tijdens de Socialrun van 2016. Jij als loper, ik op de fiets er hijgend achteraan. Zodra jij vrolijk uit het busje tevoorschijn sprong, wist ik: er moet een versnellinkje bij. Of twee. Je kon rennen, springen, dansen en kletsen tegelijk. Bijna alles hebben we die eerste 48 uur gedeeld. De rest kwam later. Wat bleek? Jouw missie was mijn missie: een betere, menswaardige ggz. Wij tweetjes gingen dat wel even fixen, weet je nog? (nou vooruit, met nog een paar anderen). Toen we die zondag over de finish kwamen, jij nog vol pep, hand in hand met je toen nog kleine mannekes Jip, Lom en Zen, had ik er niet alleen een missie-medestander, maar vooral een vriendin bij.

Je was niet alleen onuitstaanbaar energiek, maar ook nog eens jaloersmakend expressief. Terwijl ik de cursus ‘spreken in het openbaar, voor watjes’ volgde, stond jij als een geroutineerd cabaretière op het podium. Je kon dansen. Je kon zingen. Je was grappig. Je kreeg de zaal plat. Niet ingestudeerd of geforceerd, welnee, je was een natural. Je had ‘het’.

Je was niet alleen jaloersmakend expressief, maar bleek ook nog eens geniaal goed te kunnen schrijven. Het leek wel of de volzinnen als vanzelf uit je toetsenbord verschenen. Strijdbare boeken voor een betere ggz, kolderieke kinderboeken, en…een tuinboek! Mild tuinieren. Je tuin als oplossing voor mentale uitdagingen. Ook al is het gras groener aan de andere kant. Geniaal gewoon.

Ons tuintje heb je voorgoed veranderd. De ggz ook. Dat weet je hè, lieve Brenda, dat je de ggz veranderd hebt? Echt. En de rest van de tuin harken we ook nog wel aan. Vaarwel lieve schat.

Lieve Brenda

Daar waar ik meestal een overvloed aan woorden heb, vind ik ze nu moeilijk. Toen ik las dat jij Brenda niet meer onder ons bent, was ik intens verdrietig en geschokt door dit nieuws. In augustus zocht je nog contact en hebben we kort stil gestaan bij een nieuw idee van je. Ook al is het gemis alom aanwezig, weet dat je verder leeft in mijn hart en in dat van vele anderen. Je liefdevolle boodschap zal verder uitgedragen worden❤️

Veel liefde, kracht en sterkte gewenst voor familie en naasten!

Bedankt Brenda voor het verwoorden van het lijden dat vele mensen meemaken in de psychiatrie.

Als lotgenote belde ik Brenda vorige herfst op. Ik wilde de vrouw die ik zo bewonderde een hart onder de riem steken. Vanochtend werd ik op de rechtbank over mijn zoontje nog geconfronteerd met het enorme stigma rond psychose. Vanavond verneem ik Brenda’s overlijden. Het raakt me diep dat zo’n mooie, strijdlustige vrouw, echtgenote en mama er niet meer is. Bedankt voor je strijd, Brenda. Rust zacht. Innige deelneming aan haar gezin, familie en vrienden

Bescheiden muzikaal tribuut

Defying gravity van de musical Wicked galmt door mijn hoofdtelefoon: de versie van Beau Dermott die deelneemt aan Britain’s Got Talent in 2016 en meteen de golden buzzer krijgt.

Something has changed within me
Something is not the same
I’m through with playing by the rules of someone else’s game
Too late for second-guessing
Too late to go back to sleep
It’s time to trust my instincts
Close my eyes and leap

It’s time to try defying gravity
I think I’ll try defying gravity
And you can’t pull me down

I’m through accepting limits
‘Cause someone says they’re so
Some things I cannot change
But ’til I try, I’ll never know

Look to the western sky
As someone told me lately
“Everyone deserves the chance to fly”
And if I’m flying solo
At least I’m flying free
To those who ground me
Take a message back from me

De kracht die van dit nummer, deze tekst en deze performance uitgaat draag ik op aan jou, aan al het werk dat je voor zoveel anderen hebt verricht, met tranen in de ogen. Jij verdient die golden buzzer. Je hebt verwoord wat ik en vele anderen niet konden of durfden verwoorden. Jij hebt het woord genomen voor de vele mensen die met psychosegevoeligheid leven. Je hebt een hand naar mij uitgereikt in het echte leven maar ook virtueel en schriftelijk door je talrijke initiatieven zoals Psychosenet, je boeken en je opiniestukken. Ik heb er spijt van dat we elkaar uiteindelijk nooit in het echt hebben ontmoet. Ik had misschien een goede vriendin en bondgenoot kunnen zijn.

Ik wil je dierbaren ook nog een ander nummer nalaten dat me ook zo aan jou doet denken. I Was Here van Beyoncé.

I want to leave my footprints on the sands of time
Know there was something that, something that I left behind
When I leave this world, I’ll leave no regrets
Leave something to remember, so they won’t forget
I was here, I lived, I loved, I was here
I did, I’ve done, everything that I wanted
And it was more than I thought it would be
I will leave my mark so everyone will know I was here
I wanna say I lived each day, until I died
I know that I had something in somebody’s life
The hearts I have touched, will be the proof that I leave
That I made a difference and this world will see

Lieve Brenda, je vertrek doet me tranen met tuiten huilen terwijl we elkaar nooit in levende lijve hebben ontmoet. Dat heb jij gedaan met mensen. Voor mij was jouw stem even krachtig als die van Beau Dermott die de golden buzzer ontvangt en Beyoncé die optreedt voor de Verenigde Naties.

Rust zacht en een hart onder de riem voor al wie je dierbaar was.

Brenda Froyen was een zeer sterke dame ondanks haar psychische kwetsbaarheid en negatieve ervaringen met de geestelijke gezondheidszorg (ggz). Ze heeft veel positieve zaken voor veel cliënten (patiënten) in de ggz gedaan. Ze heeft er o.a. mee voor gezorgd dat er meer aandacht wordt gegeven aan een cliëntvriendelijke en herstelgerichte zorgverlening in de ggz. En als ervaringsdeskundige ggz kan ik zeggen dat dit tot op heden niet altijd een evidente opgave is. Ik wens haar gezin en andere personen in haar omgeving heel veel sterkte toe. Deze prachtige dame is er helaas niet meer. Ik ben er wel van overtuigd dat ze in vele harten, alvast in het mijne, verder zal blijven bestaan. Dankjewel Brenda.

David tegen Goliath… 🕯️

Lieve Brenda,
Jij hebt met je woorden, je kracht en passie een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten. Je hebt me laten zien hoe krachtig je bent met zo een doorzettingsvermogen om steeds te strijden naar een betere GGZ.

Voor mij ben je een groot voorbeeld. Jouw visie en energie hebben niet alleen mij, maar ook de mensen om je heen geraakt. Je hebt laten zien dat één persoon echt een verschil kan maken in de wereld.

Hoewel het moeilijk is om je te zien vertrekken, weet ik dat jouw spirit voortleeft in alles wat je hebt gedaan en in iedereen die je hebt geraakt.

Dank je wel voor wie je bent en wat je hebt gegeven. Ik zal jou strijd verder blijven zetten in deze maatschappij.

Wat een onbevattelijk groot verlies voor iedereen die zich liet inspireren door haar onvermoeibare inzet, enthousiasme en gedrevenheid en haar terechte verontwaardiging over de vele wantoestanden die in de psychiatrie helaas nog steeds schering en inslag zijn.
Lieve Brenda, ik heb je jammer genoeg nooit ontmoet maar was wél van plan om naar de theatervoorstelling te gaan die je zou gaan geven van zodra je nieuwste boek was verschenen. Wat ga ik jouw gepassioneerde posts op Facebook missen, maar dat gemis valt natuurlijk in het niets bij het onbeschrijflijke verdriet van je familie en vrienden. Je hebt in je relatief korte leven zó ontzettend veel mensen geïnspireerd en kracht en hoop gegeven met jouw unieke herstelverhaal, dat kan gewoon niet genoeg benadrukt worden. De vele reacties op jouw overlijden die maar blijven binnenstromen bevestigen hoe onwaarschijnlijk veel jij voor talloze mensen hebt betekend. Je beschikte over een (voor mij) onvoorstelbare hoeveelheid energie en je hebt daardoor enorm intens geleefd en ineens, van de ene dag op de andere, is het voorbij.
Lieve Brenda, doe je onderweg even de groeten aan mijn moeder, die net als jij een gedreven leerkracht Nederlands was en ook, net als jij, zwaar geleden heeft onder foute behandelingen en dwang in de psychiatrie? Rust nu maar zacht, je strijd is gestreden, het leed geleden, wat je hebt moeten doorstaan is voorbij.
Heel veel sterkte, kracht en liefde gewenst aan de familie en vrienden van Brenda en aan iedereen die haar van nabij of vanop afstand volgde en moed putte uit haar verhaal en haar strijd. 🙏💖

Beste Jan en hartekinderen van jullie,

Zo immens droevig dat Brenda niet meer bij ons is…ze blijft natuurlijk WEL bij ons!
Ze heeft zoveel gegeven, zo hard gestreden!
Drie jaar geleden sprak ik met haar af in jullie droom-tuin… het was juli, volle zon, vakantie en de jongens en wifi renden door alles heen. Af en toe kwamen ze dicht bij hun mama staan om mee te luisteren naar ons!
We leerden elkaar ‘strijdend’ kennen om oplossingen te vinden voor de vele ‘gaten’ in de samenleving.
Ik richtte 15 jaar geleden TEJO op, ‘Therapeuten voor jongeren’ een burgerorganisatie die jongeren tussen 10 en 20j anoniem en gratis therapeutische begeleiding aanbiedt, als een reactie op de lange wachttijden in de hulpverlening van GGZ. In het kader van onze HOU VAST Beweging waar we vooral ‘preventief’ willen handelen hebben we een reizende belevingsexpo gemaakt rond rechtspositie, welzijn en hulpverlening en lag het hele fijne boekje ‘PSSst!- het grote weetjes en niet-weetjes boek over psychische…euch.. je weet wel, beschikbaar voor de vele jongeren die langs kwamen!
Een drietal weken geleden vroeg ik haar via linkedin of ik haar mocht interviewen ivm een nieuw boek dat we schrijven voor TEJO- 15 jaar…
En ik ga hulde brengen aan haar, aan de vrolijke, hoopvolle, guitige, knappe en strijdende vrouw-schrijfster, en nog zoveel meer!!! Zoveel respect voor jullie innemende liefste Brenda 🫶
Ik schenk jullie een warme vriendschapsomhelzing en wens jullie veel lieve krachtjes toe.
Hartelijk en heel genegen,
Ingrid De Jonghe

Brenda… ik kende je niet. Ik werkte in de zorg en ik hoorde alleen af en toe gegrommel van collega’s, die ‘last’ hadden van het vuur dat je hen in de media aan de schenen legde. Toen al voelde ik in mijn hart: wat je zegt, is terecht. Het kan anders, het móet anders!
Ik ging werken bij Familieplatform en 1 van mijn eerste projecten was: 5 workshops organiseren waar jij de kookpotmetafoor uit haar Pssst-boek kwam toelichten. Wat een ongelofelijk plezante kennismaking was dat! Enthousiast, bijzonder bekwaam, vrolijk en bevlogen, zo kwam je op me over. En de telefoontjes die we nadien af en toe naar elkaar deden, waren altijd zo voedend en verbindend! We voelden elkaars verontwaardiging en plannen om nieuwe projecten uit de grond te stampen moesten er ook altijd bij zijn. Je benoemde eens dat je altijd blij werd van telefoontjes met mij. Maar dat was een genoegen dat jij juist aan mij bezorgde, vond ik. En als ik mensen spreek die je gekend hebben, dan was ik duidelijk niet de enige! Na zo’n telefoontje scheen de zon precies altijd 20% feller <3. Ik zal je altijd op die manier herinneren en ik neem je mee in mijn hart. We doen vanuit Familieplatform ons best om je boodschap verder uit te dragen en stenen te verleggen.

En aan je man en je 3 zonen wil ik graag zeggen: je vrouw/jullie mama was een fantastisch mens, die alles gegeven heeft wat ze te bieden had, en dat was heel wat! Laat jullie nooit iets anders wijsmaken. Ik steek jullie graag een hart onder de riem, bij dit droevige verlies <3.

Lieve Brenda,

Op 8/04/2022 om 18u35 had ik voor het eerst contact met jou.
We hadden het over jouw boek dat je schreef over psychoses.
Ik kon bij jou terecht met het gruwelijke verhaal hoe mijn minderjarige zoon na jarenlange mishandeling en falende justitie terecht kwam in een schrijnende situatie en fulltime opgenomen werd in de psychiatrie. Diagnose: psychose en CPTSS.

7/06/2022 belandde mijn zoon na een angstaanval opnieuw enkele dagen in een schrijnende medische toestand. Volgens de huisartsenpraktijk een psychotische aanval, volgens zijn kinderpsychiater een dissociatieve fase, allemaal zaken die kinderen niet zouden mogen meemaken, zeker als ze te wijten zijn aan blijvend schuldig verzuim door de rechterlijke macht.

11/06/22 was mijn zoon opnieuw zichzelf, opnieuw de gezonde jongen die genoot van de liefde van zijn zorgzame beschermmama. Die dag ontmoette hij jou. Je nam uitgebreid de tijd om met hem te praten. Samen met jou en Wifi maakten we een wandeling en deden we een uitstap naar het schoolfeest van de Vlinder.

In de lente van 2023 kwam ik aan je deur aanbellen, gewoon iets vragen over jouw geefkastje aan je deur.
Je herkende me meteen en vroeg me hoe het met mij en mijn zoon ging.
Ik vertelde jou het gruwelijke nieuws van het moment en hoe ik moest zien te overleven met deze zoveelste vorm van schuldig verzuim en falende justitie.
Urenlang hebben we gebabbeld. Je sleurde mij door mijn ellende en ik kreeg vele details te horen van jouw strijd en onmacht.
We werden vriendinnen.
Ik passeerde vaak je deur en wuifde naar je als je in de keuken stond. Je liep met me mee naar de dieren als ik voedsel voor hen meebracht.
Regelmatig kwam ik aanbellen om te horen hoe het met je ging of ik sprak je aan via Messenger. Ik stak opbeurende geschenkjes in je brievenbus wanneer je in je hart liet kijken en mij inlichtte dat het eventjes niet zo goed ging.

Het ging soms wat beter met je, ondanks de gruwelijke verwijten en onmenselijkheden naar je hoofd geslingerd: de ene dag een politieagente, de andere dag een sportcoach, soms een leerkracht, tot zelfs een verpleegster.

Vandaag was het mijn verpleegster die mij inlichtte over het slechte nieuws:
Je bent er niet meer. Je hebt de strijd opgegeven. Je hebt je man, je kinderen, je vele vrienden en kennissen en zelfs je fans met een leeg gevoel en onmacht achtergelaten.
Maar terzelfdertijd laat je heel veel liefde achter. De herinnering aan de mooie mens die je altijd was en die ondanks je eigen leed altijd klaar stond voor anderen.

Het ga je goed lieve meid. Rust nu maar. Je hebt het verdiend.

Veel sterkte aan Jan, Jip, Lom en Zen en Wifi.

Lieve Brenda,
Ik ben een stille volger van jou. Jouw verhalen raakten me steeds. De kinderen, het beroep van lerarenopleider, we hadden veel gemeen. Je bent een bijzondere vrouw. Ik denk al heel de week hoe jammer dat dit is en hoe eenzaam je jou moet gevoeld hebben. Heel veel sterkte aan je man en kinderen. Ze hebben zoveel mooie verhalen maar dragen een groot gemis. Liefs.

Brenda Froyen, we ontmoetten elkaar meer dan 10 jaar geleden. Ik werkte destijds in het psychiatrische verzorgingstehuis en was op zoek naar iemand die, vanuit eigen ervaring, op een warme maar krachtige manier durfde spreken over psychiatrische zorg. We vonden elkaar in de overtuiging dat het anders kon. We deelden de drive iets in beweging te willen zetten. Er bestond toen nog geen format voor “hoe dit aan te pakken”, ervaringsdeskundigheid in de zorg stond nog in zijn kinderschoenen. Maar dat weerhield jou niet om moedig jouw verhaal te brengen voor ons team en de vinger op de wonde te leggen. En dat ben je blijven doen. Jouw onvermoeibare strijd voor een menselijkere psychiatrie is van onschatbare waarde geweest voor de geestelijke gezondheidszorg. Ik draag je voor altijd mee.

Ongeloof en verdriet. Maar ook heel veel dankbaarheid voor wat Brenda voor zoveel mensen heeft betekend. Haar strijd voor een meer menselijke psychiatrie was uiterst belangrijk. Ze heeft heel wat stenen verzet. Alleen al daarvoor verdient ze uitermate veel respect. We leven mee met Jan en de kinderen. Het verdriet van dit verlies zal voor jullie onnoemelijk groot zijn. Weet dat veel mensen meeleven en jullie vrouw en mama in hun gedachten eren. Wij doen dat zeker ook op Sociaal.Net. Veel sterkte. Nico Bogaerts, namens de redactie van Sociaal.Net.

Ik heb je spijtig genoeg niet gekend. Dit is de eerste keer dat ik over jou hoor praten en de moed die je hebt gehad om de stilstand in de psychiatrie aan te kaarten met name naar mensen die lijden onder dagelijkse psychoses. Mijn zoon is één van die personen. Er is nog heel, heel veel te doen om die mensen te helpen. Maar onze maatschappij is er nog niet klaar voor. Ze staan er meestal alleen voor en indien ze op niemand van familie kunnen rekenen volgt de vereenzaming. Brenda ik hoop dat vanuit het rustig plekje waar je nu bent, je verder een lichtpunt mag zijn voor heel veel mensen en hun zult aansporen om je werk verder te zetten. Bedankt voor wat je voor mensen met psychosegevoeligheid hebt betekend. Rust nu maar. Winnie

Het was in 2015 dat ik Brenda voor het eerst hoorde op de radio. Meteen voelde ik een verbondenheid. Ik heb de isoleercel ook moeten meemaken. Ik heb ook een psychische kwetsbaarheid. En tot dan dacht ik dat het normaal was wat ik had moeten ondergaan in die cel. Maar Brenda liet me inzien dat dit helemaal niet normaal en niet nodig is. Dankzij haar durfde ik mijn gedachten die ik had, toelaten. En die gedachten waren dat ik liefde, vriendschap, begrip, respect en erkenning nodig had. Ik snakte daar echt naar. En, ik kreeg iets helemaal anders.
Gelukkig heb ik ook positieve ervaringen in de GGZ waardoor ik blijf doorzetten. Ook Brenda heeft een grote impact gehad op mijn doorzetting, mijn herstel.
Haar getuigenissen, haar boeken, de lezingen, FB en haar berichten op Messenger gaven mij hoop, kracht, inspiratie. Ook haar inzet voor de leraren vond ik bewonderenswaardig. De liefde voor bloemen, de natuur, dat hadden we ook gemeen.
Ik heb haar verteld over mijn droom, een uniek woonproject. En dat ik het geweldig had gevonden als zij daar op 1 of andere manier wou aan meewerken omwille van wie ze was, wat ze deed, hoe ze dat deed, telkens vol energie, bakken enthousiasme, iedereen meekrijgen …
Haar antwoord toen was : “Als het beter met mij gaat spring ik misschien wel mee op de kar.”
Dat kan nu niet meer. En dat kan ik nog altijd moeilijk geloven. Het is zo onwerkelijk maar ergens begrijp ik haar wel.
Ik beloof dat ik, met Brenda in mijn gedachten, heel hard mijn best ga doen om een mooi project op poten te zetten waar er aandacht zal zijn voor psychische kwetsbaarheid, voor warmte, voor begrip, voor erkenning, voor vriendschap…
Brenda was een mooi mens.
Ik wens iedereen een Brenda in zijn leven.
Aan u Jan en aan Jip, Lom en Zen wens ik dat jullie elkaar mogen blijven vinden om het verdriet van Brenda haar vertrek te kunnen dragen, nu en later.
Dat wens ik ook aan iedereen die haar graag zag en haar nu missen.
Ik omarm jullie met een warm hart. 💗

Ik heb Brenda leren kennen via PARCOER VZW, een psychisch revalidatiecentrum in Dendermonde, waar ik 4 jaar geleden deelnemer was. Ik was herstellende van een zware depressie, ik was in het aanvaardingsproces van mijn diagnose autisme dat ik toen gekregen had. Een therapeute vertelde over Brenda en haar boek in de module herstel. Dit maakte indruk op mij. Ik vond Brenda een krachtige persoon. Iemand die heel open over haar eigen weg was en zo andere mensen steun en inspiratie gaf. Ze inspireerde mij om open te zijn over mijn psychische kwetsbaarheid en zo andere mensen te helpen in mijn vrijwilligerswerk.
Ik was bedroefd toen ik vernam dat Brenda er niet meer is.
Ik wens haar gezin en familie veel sterkte en steun.