Dag Brenda,

Ik weet nog dat we in 2009 zo ongeveer hetzelfde doormaakten.
Ik stuurde je een bericht via Messenger.
Na enige tijd schreef ik een prentenboek en ik wou jou, een recensie laten schrijven. Je voelde het aan als een eer maar ik vond het een eer dat jij dat wou doen. De blauwe luchtdoos waar het boek in verpakt was, heb je nog gebruikt voor een feestje. Je liet me dit weten.
Zo is er een band ontstaan en ben ik je blijven volgen.
Ik zal je gedenken als een strijdlustige voorvechtster van mensenrecht in combinatie met psychische kwetsbaarheid. Dit werk zet ik graag voor jou verder. Weliswaar kleinschaliger. Ik geef je een hand in het donker.
Veel sterkte aan de nabestaanden.
Ik huil mee.

Nele Reynders, Annabelle en Josse Geernaert

Dag Lieve Brenda, Jan, Jip Lom en Zen,

Eerst en vooral willen we jullie enorm veel sterkte wensen bij het verlies van jullie vrouw en mama!! We waren er helemaal van overdonderd toen we het nieuws vernamen dat Brenda er niet meer is :(. Blijf vooral praten met elkaar en koester alle mooie herinneringen die jullie hebben aan jullie lieftallige mama en echtgenote!!

Lieve Brenda,
Wat hadden wij een voorrecht om jouw buren te mogen zijn, het waren korte babbeltjes die we deden maar hadden altijd veel plezier. Wat was het ook een voorrecht om jouw gezin te mogen leren kennen en vooral om jou te leren kennen!!

De boeken die je schreef zullen hier ook altijd gekoesterd worden.

Het ga je goed daarboven. Hopelijk heb je nu de rust gevonden die je verdiend..

Liefs
Jochen, Mieke Elise en Feline

Lieve Brenda, een foto heb ik niet, maar ik ben oprecht heel erg aangedaan door het nieuws over jouw heengaan. Ik leerde je kennen via docAtlas waar je inspirerende vormingen gaf over Nederlands geven aan anderstaligen onder meer. Ik vond jou een zeer sterke lesgeefster met een ongelofelijk innemende persoonlijkheid. Ik liep je ook eens tegen het lijf in de bib in Antwerpen, waar je me toen trots jouw zoons liet zien.
Ik heb vaak de laatste maanden aan anderen verteld hoe jouw levensloop me zo raakt. Hoe erg ik het vond, alles waar je mee te maken kreeg en ongewild mee om moest.
Ik zal je nooit vergeten en ik kende je niet eens goed.
Veel sterkte aan je man en je zonen.

Ik vind het echt schokkend om te lezen, dat je er niet meer bent.
Door jouw filmpjes en podcasts kon ik eindelijk begrijpen wat me was overkomen na de geboorte van mijn zoon.
Want artsen lijken alleen het woord postnatale depressie te kennen en ik wist, ik voelde dat dat het niet was.
Jij hielp mij om begrip voor mezelf te krijgen, dat dit ieder mens kon overkomen.
En dan alle bergen die jij hebt verzet, alle taboes die je hebt doorbroken, soms voelde het vast als een oneerlijke strijd die nooit te winnen zou zijn, maar je bleef zwemmen tegen de stroom in, tot het bittere eind en uiteindelijk de golf te hoog bleek. De ziekte heeft niet gewonnen, jouw woorden zijn vereeuwigd, je bent een voorvechtster, je kon niet om jou heen. Grote diepe buiging maak ik voor je, hoewel ik je niet persoonlijk kende, enkel van een scherm of een boek, zal ik je toch missen.

Lieve Brenda,

Je overlijden kwam als een donderslag. Onverwacht en keihard.
Je betekende enorm veel voor mensen.
Je pleidooi tegen onrecht en voor warme zorg was je levensdoel.
Trots ben ik dat ik enkele keren je fotograaf mocht zijn.
Deze foto beschrijft je helemaal: Je tong uitstekend naar het onrecht, je man Jan die je omarmt en je 3 prachtige zotte zonen. Wat een familieportret, ik koester deze voor even en ook voor langer.