1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Dag lieve Brenda,
Je hebt me leren tuinieren, waarvoor dank!
Mylène
Zoveel jaren naar je opgekeken.
De kracht, je inzet je moed!
Meer, dan ooit schreeuw ik deze voor jou!
We barsten door de barricades en
Reikend naar de zon (wij zijn krijgers)
Ja, dat is wat we zijn geworden (ja, dat is wat we zijn geworden)
Ik laat ze mij niet tot stof afbreken
Ik weet dat er een plek voor ons is
Want wij zijn glorieus!
Jij bent glorieus! Jij bent de krijger!
Bedankt voor al het goede werk! En veel liefde voor je mannen en andere dierbaren!
Lieve Brenda,
De eerste dag van de onze bergtocht kwamen we al in de vroege namiddag aan in de berghut. Ik voelde direct dat ik in jou een compagnon had in de goesting om met een overschotje aan energie nog een topje te beklimmen om van bovenuit 360° rond te genieten van de prachtige bergomgeving waar we in vertrokken waren voor de volgende 8 dagen. Aan de voet van de laatste klim, een pittig stukje steil naar boven en een bordje dat ons vertelde dat de gemiddelde wandelaar er een half uur over deed.
‘Dan doen wij dat gewoon een beetje sneller’ was de beslissing die niet veel woorden nodig had. Onderweg hoorde ik je ademtrappen, maar vertragen zat er niet in, dat was voor op de top. En de terugweg gebruikte je voor je strijdlustige verhalen om op adem te komen, om nét bij de uitgeschepte soep samen aan tafel bij te schuiven en jouw rolluikskes een uur later te zien dichtgaan aan diezelfde tafel.
Zo leerde ik je kennen, op je 44ste verjaardag, met je grenzeloze ‘gaan’, met je doel voor ogen de vermoeidheid schijnbaar moeiteloos verbijten, het genieten van de top, de gedrevenheid in je babbelen over wat jou drijft, en het klopke nadien pak je erbij.
Een paar dagen later, op een dagtrip naar een colleke, zat de tred er goed in, terwijl de hemel stilaan dichttrok en we boven getrakteerd werden op een mistig uitzicht. Daar leerde ik jouw aanstekelijk enthousiasme kennen… Je begon te zingen, kreeg ons 1 voor 1 mee in je zangpassie tot we ons even later een meerstemmig bergkoor waanden… en ik vooral onder de indruk was van het effect van jouw gepassioneerde gedrevenheid op mijn goedgeworteld geloof niet te kunnen zingen. Met je brede glimlach mensen laten voelen dat ze meer kunnen dan ze denken, daar zag ik je van genieten… en dat deed je op zoveel plekken.
Op een wandeling voor Vero’s verjaardag wandelden we voorop, op een stevige tred die ik herkende vanuit de bergen, maar deze keer met een zwaarte die ik nog niet kende. Je eerlijkheid rond de effecten van je laatste psychose raakte me… en ik bewonderde je moed om ook die voorzichtig te delen.
Je doorbrak taboes, en dat leek je toen ook te doen voor jezelf… Of was dat ook om anderen een hart onder de riem te kunnen steken in gelijkaardige periodes?
In alles wat je deed, leek er een gedrevenheid die veel verder ging dan voor jezelf alleen, iets betekenen voor de wereld rondom jou en veel verder. En dat deed je.
Rust zacht, lieve Brenda. Dat wens ik je echt toe na, daar waar je bent.
Lieve, dappere Brenda
Ik wil je nog zo veel vertellen, maar de woorden verdrinken in mijn verdriet.
We hadden vaak contact, ook al zagen we elkaar bijna niet.
“Zo lief Eva. Jij was er altijd al”, schreef je me ooit.
Maar jij was er ook voor mij, dat vergeet ik nooit.
Mede dankzij jou doe ik mijn best om taboe te doorbreken.
Om over psychische kwetsbaarheden, inclusief die van mezelf, te spreken.
Dankjewel om op mijn pad te komen.
Ik hoop dat je nu ergens op een plek bent om van te dromen.
We zouden ooit nog eens gaan wandelen, wij met z’n twee.
Maar vanaf nu neem ik je overal met me mee.
Brenda, je blijft voor altijd verder leven in mijn hart. Ik voel je met de warmte van de zon, tussen de planten en de bloemen. Je bent en blijft die fantastische Brenda, ‘Brendapper’. Lieverd, ik wens je lente tot in de eeuwigheid! Dikke knuffel!
Ook een hele dikke knuffel aan Jan, Jip, Lom, Zen, Wifi en al wie haar lief heeft!
“How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.” – Winnie the Pooh/A. A. Milne
Zeg nooit: “Dit kan mij nooit overkomen”. Daarom een dikke pluim aan jou Brenda om psychose, depressie en andere mentale gezondheidsproblemen onder de aandacht te hebben gebracht en jouw waarheid krachtig te hebben neergezet. Ik gun je rust nu. Mijn steun en medeleven gaat naar jouw gezin, familie en vrienden. Jouw vertrek is een zware beproeving voor hen. Namaste. Sonja.
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere