Ik ontmoette Brenda bij de Socialrun, maar haar verhalen en energie waren haar al vooruit gesneld, en hetzelfde gold voor haar glimlach, die je tegemoet sprong. Een zonnetje, vol energie, die haar warmte wil verspreiden, dat was de eerste indruk. Maar al snel was te zien en te merken hoeveel kracht er in haar school, doorzettingsvermogen, en verbetenheid. Lichtjes gedragen, dat wel, toen wel. Elke deelnemer aan de Socialrun heeft een eigen verhaal, en iedereen kent pijn en verlies. Eindeloos respect heb ik voor iedereen die zijn of haar ervaring meeneemt om het leven voor anderen te beteren. Brenda heeft op dezelfde, maar geheel eigen manier, voor ongelofelijk veel mensen, jong en oud, heel veel betekend. Ze behoudt een plek in ons hart. Tijdens de tocht was het de bedoeling dat wij als fietsers de weg wezen. Dat is prima, voor die 555km. Maar voor de rest wees zij de weg. Dankjewel Brenda, rust zacht.

Lieve Brenda,

We leerden elkaar kennen toen Femke en Lom in dezelfde klas zaten op de Sterappel.
Het klikte wel tussen onze kinderen, dus Femke mocht in 2016 eens bij jullie komen spelen. Wat een prachtige tuin en huis hebben jullie!
Famke kwam vol verhalen naar huis. Lom mocht ook eens bij ons komen spelen, maar we vonden nooit een datum.

Toch voelde ik me steeds heel erg verbonden met jou…
Je oprechte soms vrolijke soms heel zware berichten op Instagram raakten me.
Ook enkele boeken heb ik gelezen van jou: wat een schrijftalent!
Maar ook wel heftig. Ik kon niet alle boeken lezen tot het einde…
Te heftig voor mij, wat moet dat niet voor jou geweest zijn.

Lieve Brenda, ik heb je steeds heel erg bewondert en ik hoop dat je dat blijft voelen, waar je ook bent!
Je hebt je strijd gestreden en die was mooi, maar jammer genoeg ook heel zwaar.
Rust nu maar, slaap zacht…
Schitter maar verder ergens daarboven…

Lieve Jan, Zen, Lom en Jip,
Wat jullie meemaken zou niemand mogen meemaken….
Je vrouw of je mama verliezen is heel zwaar…
Ik heb er geen woorden voor…
Weet dat ze jullie graag zag en dat ze steeds verder leeft in jullie.
Pak elkaar maar goed vast!
Als ik iets kan doen voor jullie, geef maar een seintje.
Veel sterkte xxx

Verbijstering, onmacht, boosheid en verdriet voel ik bij het overlijden van Brenda.
Ik volg Brenda al sinds haar boek Kortsluiting in mijn hoofd en ben haar altijd blijven volgen. Ik vond een lotgenoot. En ik denk velen met mij. Af en toe hadden we via DM contact. Ik ben blij dat ik haar heb kunnen vertellen hoe belangrijk haar boeken voor mij waren. Hoe ze mij kracht en erkenning heeft gegeven en de moed om mijn eigen weg te volgen na psychotische ontregelingen en opnamen.
Ik heb haar strijd het afgelopen jaar bezorgd gevolgd. En vind het heel erg dat zo’n unieke, energieke, intelligente, vrolijke vrouw de moed om te leven heeft opgegeven door de trauma’s die zij heeft opgelopen in de psychiatrie.
Helaas heeft de psychiatrie veel slachtoffers gemaakt.
Ik hoop dat haar strijd niet voor niets is geweest.
Maar voor Jan, kinderen en familie is dat geen troost. Zij moeten leven met dit verlies.
Ik wens jullie veel licht, kracht en liefde om het verlies te kunnen dragen.
Brenda bedankt! Rest in power 👊🙏❤️

Haar verlies laat een grote leegte achter, niet alleen bij haar naasten, maar ook bij iedereen die het voorrecht had haar te kennen. Ze was een vrouw met een uitzonderlijk positieve instelling, iemand die ondanks de moeilijkheden in haar leven altijd met hoop en kracht vooruit bleef kijken. Haar warmte, veerkracht en grenzeloze energie zullen altijd in onze herinnering blijven.

Ze was een toegewijde moeder van drie zonen, voor wie ze alles deed. Haar liefde en trots voor hen waren onvoorwaardelijk, en haar zorg en steun vormden de basis van hun leven. Samen met haar echtgenoot, die haar in alles enorm steunde, vormde ze een liefdevol en hecht gezin. Haar man stond altijd aan haar zijde, zowel in de mooie momenten als in de moeilijke tijden waarin zij streed tegen psychoses. Zijn steun was onmisbaar in haar leven, en hun band was een bron van kracht voor haar.

Naast haar rol als toegewijde echtgenote en moeder, vocht zij onvermoeibaar voor meer begrip en betere zorg voor mensen die lijden aan psychoses. Ze was een voorvechter voor hen die vaak niet gehoord werden, en in een maatschappij waar de overheid tekortschiet in het aanpakken van psychische problematiek, was zij een krachtige stem van compassie en verandering. Ondanks de obstakels die zij tegenkwam, bleef zij optimistisch en vasthoudend, vastberaden om een verschil te maken.

In haar persoonlijk leven straalde zij altijd een positieve energie uit, zelfs in de zwaarste tijden. Haar kracht, optimisme en liefde voor haar gezin waren bewonderenswaardig. Haar echtgenoot en zonen konden altijd rekenen op haar onvermoeibare steun, net zoals zij op die van hen konden rekenen.

We zullen haar herinneren als een vrouw die met hart en ziel voor anderen vocht, die altijd hoopvol was, en die, gesteund door haar liefdevolle familie, haar leven wijdde aan het verbeteren van dat van anderen. Mogen haar echtgenoot, zonen en dierbaren troost vinden in de mooie herinneringen en in de wetenschap dat haar nalatenschap verder leeft in het werk dat zij heeft verricht.

Met oprechte en innige deelneming,

Ik deel hier graag wat foto’s van het bruisende kind en tiener die Brenda was. Toen Brenda eenmaal naar Hechtel verhuisd was, ik was toen 8, zij 9, werd ze mijn buurmeisje, maar vooral mijn meest innige vriendin. Op een heel bijzonder vervlochten manier brachten wij onze kinder- en tienerjaren met elkaar door. Mijn familie was dol op haar en Brenda en ik wisselden tussen onze twee thuizen ‘navenant’ het lekkers wat onze moeders maakten of waar iets te beleven viel. Er liepen altijd wel hondjes in ons voetspoor. Meestal zaten we in het bos of struinden rond in “Hechtel-city”.
Ik weet dat Brenda een strijder was in de geestelijke gezondheidszorg en velen zijn haar daar terecht erg dankbaar voor. Voor mij zal ze echter altijd de warmste ziel, de lachmicrobe, mijn natuurvriendje, de onuitputtelijke sportieveling en showbeest en mijn steun en toeverlaat terwijl ik opgroeide, blijven. Mijn hart gaat uit naar Jan, haar 3 prachtige zonen, Jip, Lom & Zen, haar mama, haar zus, haar hele familie en intieme vriendenkring. Dit verlies is een mokerslag. Maar de eeuwige optimist (hoe opmerkelijk dat nu ook is) zou willen dat we doorgaan, lachen en iets moois creëren in dit leven.