1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Brenda was mijn grote voorbeeld in de strijd voor een menselijker psychiatrie. In de visie van de HIC zorgeenheid waar ik werk vind ik heel wat aanbevelingen Brenda terug. Ik ben blij dat ik mag deel uitmaken van een team waar de zorgvrager eigen regie heeft. Brenda, je bent en je zal altijd mijn grote voorbeeld blijven. Dat het nu voor altijd lente voor je mag zijn. Rust in vrede, wij zetten je strijd verder.
Brenda Froyen , mijn Ecuadormaatje. Met jou leek een dag uit meer dan 24 uur te bestaan. We beklommen vulkanen, overnachten in het regenwoud, speelden Tahitidouche taferelen na onder een waterval, beluisterden verhalen van locals en deelden blauwe bessen uit als bedanking, pinkten een gelukstraan weg bij het zien van een moeder walvis met haar kleintje, enthousiasmeerden Ecuadoriaanse schoolleiders en inspireerden menig leerkracht. Mooie
herinneringen die ik als bloemen op jouw graf wil planten. Ik beloof ze eeuwige trouw door de inspirerende verhalen te blijven delen. Het wordt stil in mijn hart ❤️. Liefs Isabelle 🪷🌹
Lieve, lieve Brenda,
Wat als eerste bij me naar boven komt als ik aan je denk, is ‘bewondering’. Je drive, je lach, je vele talenten… Jouw dag leek altijd meer uren te tellen dan die van een ander: een boek schrijven, de tuin omtoveren tot een klein paradijs, plezier maken met vrienden, naar de andere kant van de wereld vliegen met je gezin, de wereld verbeteren,…
De wereld heeft mensen zoals jij nodig: mensen die vechten voor verandering, die opkomen tegen onrecht, die geen blad voor de mond nemen, die elke plek waar ze komen mooier willen maken, die iedereen in hun omgeving de ogen willen openen en inspireren, die de mensen rond zich overladen met aandacht en liefde.
Mijn hart bloedt. Voor onze wereld die mensen zoals jij niet de juiste hulp kan geven. Want je worstelde met je demonen, dat wisten we. Je worstelde hard, te hard, blijkt nu… Mijn hart bloedt voor je beste vrienden, je familie. Mijn hart bloedt voor Jan, je superman en jullie prachtige zonen waar je terecht zo trots op was.
Lieve, lieve Brenda, je laat ons achter met veel vragen, schuldgevoel, gemis, spijt. Hadden we je kunnen tegenhouden, bij ons houden? Op deze wereld waar zoveel mensen naar je opkijken, van je houden, je nodig hebben? Er is nog zoveel werk te doen, zoveel dingen te veranderen, zoveel mensen om graag te zien. Ik hoop dat je rust vindt, want uiteraard gunnen we je dat, maar ik hoop ook dat je ons blijft inspireren zodat je werk wordt verdergezet, en dat Jan, de jongens, de mensen die je oprecht graag zien, troost kunnen vinden in jouw liefde en warmte.
Wij allen gaan je hier vreselijk missen.
Rust zacht, Brenda ♥️
Dank je voor jouw strijdvaardigheid voor meer menselijkheid in de psychiatrie en jouw engagement tegen het onrecht t.a.v. mensen met een psychische kwetsbaarheid.
Je hebt een steen verlegd in de rivier; die nog steeds meandert.
Soms nog met veel teveel ‘randanimatie’ van cijfers en scores, afhankelijk van de ‘goodwill’, gebrek aan zelfreflectie…
Je verschoot dat je een berichtje kreeg van een hulpverlener uit de sector waar jij het hard te verduren hebt gehad. Ons schrijven daarna zal me altijd bijblijven en ik heb veel geleerd van je.
Sterkte aan je familie, vrienden en iedereen die jij hebt geïnspireerd ⭐️
Lieve Jan, Jip, Lom, Zen en familie,
Bren, zoals we haar vaak op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende glimlach, haar aanstekelijke schaterlach en haar onuitputtelijke energie.
Eén van de onvergetelijke momenten met haar beleefde ik in Dublin, waar we arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was Brenda en zo zal ik me haar steeds herinneren! Ik ben blij dat ik haar heb mogen kennen!
Ik leef met jullie mee en wens jullie veel sterkte!
Heel veel liefs,
Greet Devaddere
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere