1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Beste Jan, beste Jip, Lom en Zen
We kennen Brenda van toen ze bij ons op de GLTT samen met Vanessa is komen aanwaaien als een echte wervelwind: alles werd ineens grappiger, intenser en heviger.
De carpoolritten vanuit het verre Leuven naar Rode en Halle op elk ogenblik van de dag of de nacht, met of zonder kom cornflakes met melk (want het brood was op) -Katrien heeft nooit zo voorzichtig gereden-, in alle weersomstandigheden (zon, regen, ijzel, …) werden plots slapstick-comedies.
Alle opgekropte frustraties werden eruit gemept tijdens onze wekelijkse squash-sessies. Leuven werd ingeruild voor Brussel. Met de nodige marrokanisering van de auto: een gordijntje, een zilveren oosters getinte zakdoekendoos en een fatima-handje aan de achteruitkijkspiegel.
Brenda en Vanessa hebben ons ook de beste directeursspeech aller tijden bezorgd: we zie ons nog staan gieren van het lachen tijdens de nieuwjaarsreceptie… heel anders dan de traditionele beleefde glimlach.
Greet, je leerkracht Spaans, zag je blikken voor de jonge en knappe NT2-leerkracht in de klas ernaast. Toen de vonk aan het overspringen was, heeft ze je proberen wijs te maken dat Brenda haar dochter was… Ze was zo vrolijk dat we er zelf speelser door werden!
Hoewel onze samenwerking niet zo lang geduurd heeft, zijn de herinneringen nog levendig, blijvend en onuitwisbaar. Dit dragen we mee, het maakt nu deel van ons uit.
De zaadjes zijn geplant en wij zijn als collega’s terug bewust van hoeveel we voor elkaar kunnen betekenen.
We wensen jullie veel kracht, warmte en liefde.
Dank je, Brenda, voor wie je bent.
Wat was zij een fantastische vrouw, haar gedachtengoed zal doorleven, als ervaringsdeskundige en hulpverlener is haar visie aanwezig in mijn herstel en in mijn werk.
Heel veel sterkte voor al haar dierbaren.
Weinig mensen hebben mij zo weinig kunnen beroeren als Brenda deed. Zij bleek een natuurtalent te zijn in gesproken en geschreven taal, net alsof het van bovenhand ingegeven werd. Ik kende Brenda niet eens persoonlijk maar volgde haar al langer op de sociale mediakanalen. Zo bracht Brenda mij terug in de tijd als dat ik de studie van psychische verpleegkundige aangevangen had, en nee, ik heb deze studie destijds niet afgemaakt daar ik mij in het geheel niet vinden kon in de manier waarop men in de geestelijke gezondheidszorg te werk ging. En kijk, deze warrior kende als ervaringsdeskundige en als mensenrechten activiste wel degelijk de antwoorden. Brenda wist bovendien elkeen te beroeren en mensen te verbinden. Haar tomeloze inzet en gedrevenheid leken dan ook haast bovenaards. Uiterst daadkrachtig als dat zij was. Ik zal het dan ook haar veel te vroege heengaan blijven betreuren. Brenda had zoveel meer nog kunnen betekenen voor de gezondheidszorg.
Moge het je goed gaan lieverd!
Ik kende Brenda niet persoonlijk, maar ik was (ben) bekend met het begrip, het fenomeen, de moedige vrouw die op de barricades stond in naam van ons allemaal. Dankzij haar durf ik dit nu te typen als een persoon met een psychosegevoeligheid, zonder een pseudoniem te gebruiken. Ik was geschokt toen ik vernam dat ze er niet meer is.
Brenda heeft een deur geopend en haar voet ertussen gezet. We zijn het aan haar verplicht om die deur wijdopen te gooien. Ook ik heb ervaring met mistoestanden in de geestelijke gezondheidszorg. Dit moet gewoon beter en dat kan; er zijn hulpverleners die daar het levende bewijs van zijn.
Ik wens Jan, Jip, Lom en Zen veel sterkte. Brenda zal niet vergeten worden…
Je zat naast me in de klas van het 5de middelbaar. Je was toen al zo vrolijk en plezant. Samen met Rein je beste vriend. De 2 goedgemutsten van de klas. Via m’n zus vernam ik je dood. Het is een schok.
Nooit gedacht dat het je zo ver zou drijven. Arme vrouw. Heel veel sterkte aan je echtgenoot en kinderen. Hopelijk heb je ergens rust nu.. en lente. Rust zacht. Kristof.
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere