Eerst en vooral wil ik de familie en vrienden van Breda condoleren en mijn medeleven betuigen. Het is met heel veel droefheid dat ik in de krant het overlijden van Brenda heb vernomen.
Ik kende ze amper maar wil toch getuigen van wat een fantastische vrouw ze was en welke grote indruk ze om mij heeft gelaten.
In het vervolg van een werkgroep waren we een keer gaan eten en heb ik ze kunnen overtuigen om een lezing/conferentie te geven in het Frans in het hospitaal waar ik medisch directeur ben in Manage. Het voorbereiden van die conferentie heeft haar veel werk bezorgd maar ze heeft dat voortreffelijk gedaan. Voor al de aanwezigen blijft die een groot moment, een grote herinnering: door haar passie, humor maar ook haar intelligentie en de inhoud van haar boodschap die zo pertinent is voor de psychiatrie. Ik heb ze ook rondgeleid in mijn afdeling van de gedwongen opnames en in heel het ziekenhuis. Ze is maar een paar uur in ons ziekenhuis geweest en toch heeft ze haar stempel achtergelaten. Het is bijvoorbeeld sinds haar bezoek dat de patiënten in isolatie toch recht hebben op bezoek. Ze zei: “het enige dat ik de psychiaters nooit zal vergeven is dat ik de enige personen in wie ik nog vertrouwen had, mijn man, niet mocht zien”. Heel vaak hebben we nog aan die worden gedacht. Haar overlijden is zeker een enorm verlies voor vele mensen. Ook voor de psychiatrie. Dank u Brenda voor allees wat je voor de patienten en voor ons gedaan hebt.

Lieve Brenda,

Leuven, de losbandige jaren…
Part of the A-team, ontelbare (tot in de vroege) uren Fakbar-plezier, onze memorabele retro-avonden, meekwijlend op compleet foute hits van Jason Donovan, Mel & Kim, The Spice Girls, Milli Vanilli, … (in de tijd van bonnetjes voor 35 frank 🙈), … En tussendoor gingen we ongetwijfeld ook nog naar de les?

Na die 4 onvergetelijke jaren keerde ik meteen terug naar The Far West, maar onze wegen scheidden nooit volledig. We bleven elkaar sporadisch horen of zien (al dan niet “lekker met de meiden”, waar ik als West-Vlaams buitenbeentje soms wel eens verstek liet gaan 🫤).

Maar toen jij op de barricade ging staan als mensenrechtenactiviste voor de rechten van psychiatrische patiënten kruisten onze wegen elkaar opnieuw en vonden we elkaar terug. Wie had ooit kunnen denken dat wij, 2 losbol-Duracell-konijnen, elkaar zouden terugvinden in onze psychische kwetsbaarheid. Mijn draakje was/is veel kleiner dan dat van jou, maar we begrepen elkaar zo goed.

Ik beloof jou dat ik mijn steentje zal blijven bijdragen om psychische kwetsbaarheid uit de taboesfeer te halen en een gezicht te geven, als
– mama van 2 fantastische kinderen
– partner van de op 1 na beste man van de wereld (want Jan is de beste, hé)
– directeur regio Westhoek bij Ligo, Centrum voor Basiseducatie Brugge-Oostende-Westhoek
– liefhebster van de zon, dansen, kleuren, lezen, schrijven, fietsen, koken, reizen, feestjes, samenzijn met vrienden en familie en nog zo veel meer…

Ik ga je zo hard missen.
Maar ik trek me op aan de gedachte dat je niet meer moet vechten tegen jouw draak en nu hopelijk de rust hebt die je hier niet vond…
Voor altijd in mijn hart en o zo dankbaar dat ik jou mocht kennen.

Annelies
❤️❤️❤️

Jaren geleden kwam Brenda spreken op de universiteit in Gent tijdens mijn studies klinische psychologie. Haar kracht is me altijd bijgebleven. Sinds ze kwam spreken ben ik haar dan ook altijd blijven volgen op Facebook. Hoe ze steeds bleef vechten tegen wanpraktijken binnen de geestelijke gezondheidszorg vond ik bewonderenswaardig. Ik ben heel zeker dat ze voor velen een grote invloed is geweest en dat zal altijd zo blijven. Merci Brenda!

Lieve Brenda, ik volgde je jarenlang op Facebook. Ik vond je een prachtvrouw, een licht, een vuur… Heel erg verbonden, ontzettend mooie ziel, dicht bij jezelf en de Bron van het leven, zo voelde je, warm, en met zo’n groot hart… Heel goed wetende waar het echt om draait in dit leven…Ik reageerde soms al eens op een berichtje van je, de herkenning en het wederzijds begrip altijd zo groot. En soms wisselden we eens iets uit. Muziek die kon steunen… Ik herkende mezelf in jou. Onbegrepen zijn, niet de juiste hulp, je in de steek gelaten voelen…zo hard. En toch bleef je moedig. Ik zit nu al een jaar niet meer op Facebook, de rust zelf ook nodig, dus was jou ook een beetje ‘kwijt’. Een paar dagen geleden dacht ik, ik ga Brenda nog eens een berichtje sturen, laten weten dat ik aan haar denk… In de drukte van alledag en met mijn warrige adhd-hoofd, vergat ik het… Toen een vriendin vanochtend het nieuws over je dood doorstuurde, brak mijn hart. Silly world. Je blijft voor altijd wonen in mijn hart, lieve mooie warme vurige bloem van een vrouw die je was… En ooit, ergens zien we elkaar weer! Ik wens aan jouw lieve lieve mannen heel veel warmte. Veel tijd om te rouwen en dit verlies en verdriet een plek te geven.

Grief, I’ve learned
is really just love.
It’s all the love
you want to give,
but cannot.
All that unspent love gathers up
in the corners of your eyes,
the lump of your throat,
and in that hollow part of your chest.
Grief is just love with no place to go.
-Jamie Anderson

There is a sacredness in tears. They are not the mark of weakness but of power. They speak more eloquently than ten thousand tongues. They are messengers of overwhelming grief and unspeakable love.
-Rumi

Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.
-Elizabeth Frye

Dag Brenda,

Ik heb geen woorden voor wat je voor mij betekende, één van die stilzwijgende groep mensen die door het leven ploetert met een psychosegevoeligheid zonder de geijkte paden te volgen, zonder de (vaak tegenstrijdige) diagnoses en medicatie aan te nemen. Tot 10 jaar geleden geloofde ik dat ik de enige was in Vlaanderen die niet geloofde in het psychiatrische antwoord, geschokt was door de mensonwaardige ‘behandeling’ die ik ooit in een psychiatrisch ziekenhuis kreeg en die krampachtig naar een ander verhaal zocht. En toen kwam jij, en je bracht zo veel levenslust en hoop met je mee dat ook ik weer moed kreeg om überhaupt verder te leven en op mijn manier verder te zoeken naar een andere taal over psychosegevoeligheid, een ander antwoord. Het week wat af van het jouwe, maar dat maakte niet uit. Er liep nog iemand in Vlaanderen rond die openlijk hetzelfde deed.

Tijdens het schrijven van jouw laatste boek – waarvan ik hoop dat het alsnog wordt uitgegeven – heb ik een paar keer geprobeerd om uit te reiken. Ik had zo graag eens met je gepraat, want je begon te schrijven over trauma en intergenerationeel trauma en dat resoneerde met waar ik de laatste jaren mee ben bezig geweest. Ik hoorde ook hoe eenzaam jij je voelde, heel herkenbaar. Nu ben je er niet meer, en je laat een grote leegte achter, maar ook een rijke erfenis. Dankjewel voor wat je gezegd en gedaan hebt. Dankjewel voor wie je was. Jouw strijd had wel degelijk een grote impact.

Aan Jan, Lom, Jip en Zen: heel veel warmte voor jullie. Ik hoop dat jullie goed omringd en gesteund worden.