1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Brenda Froyen, we ontmoetten elkaar meer dan 10 jaar geleden. Ik werkte destijds in het psychiatrische verzorgingstehuis en was op zoek naar iemand die, vanuit eigen ervaring, op een warme maar krachtige manier durfde spreken over psychiatrische zorg. We vonden elkaar in de overtuiging dat het anders kon. We deelden de drive iets in beweging te willen zetten. Er bestond toen nog geen format voor “hoe dit aan te pakken”, ervaringsdeskundigheid in de zorg stond nog in zijn kinderschoenen. Maar dat weerhield jou niet om moedig jouw verhaal te brengen voor ons team en de vinger op de wonde te leggen. En dat ben je blijven doen. Jouw onvermoeibare strijd voor een menselijkere psychiatrie is van onschatbare waarde geweest voor de geestelijke gezondheidszorg. Ik draag je voor altijd mee.
Ongeloof en verdriet. Maar ook heel veel dankbaarheid voor wat Brenda voor zoveel mensen heeft betekend. Haar strijd voor een meer menselijke psychiatrie was uiterst belangrijk. Ze heeft heel wat stenen verzet. Alleen al daarvoor verdient ze uitermate veel respect. We leven mee met Jan en de kinderen. Het verdriet van dit verlies zal voor jullie onnoemelijk groot zijn. Weet dat veel mensen meeleven en jullie vrouw en mama in hun gedachten eren. Wij doen dat zeker ook op Sociaal.Net. Veel sterkte. Nico Bogaerts, namens de redactie van Sociaal.Net.
Ik heb je spijtig genoeg niet gekend. Dit is de eerste keer dat ik over jou hoor praten en de moed die je hebt gehad om de stilstand in de psychiatrie aan te kaarten met name naar mensen die lijden onder dagelijkse psychoses. Mijn zoon is één van die personen. Er is nog heel, heel veel te doen om die mensen te helpen. Maar onze maatschappij is er nog niet klaar voor. Ze staan er meestal alleen voor en indien ze op niemand van familie kunnen rekenen volgt de vereenzaming. Brenda ik hoop dat vanuit het rustig plekje waar je nu bent, je verder een lichtpunt mag zijn voor heel veel mensen en hun zult aansporen om je werk verder te zetten. Bedankt voor wat je voor mensen met psychosegevoeligheid hebt betekend. Rust nu maar. Winnie
Het was in 2015 dat ik Brenda voor het eerst hoorde op de radio. Meteen voelde ik een verbondenheid. Ik heb de isoleercel ook moeten meemaken. Ik heb ook een psychische kwetsbaarheid. En tot dan dacht ik dat het normaal was wat ik had moeten ondergaan in die cel. Maar Brenda liet me inzien dat dit helemaal niet normaal en niet nodig is. Dankzij haar durfde ik mijn gedachten die ik had, toelaten. En die gedachten waren dat ik liefde, vriendschap, begrip, respect en erkenning nodig had. Ik snakte daar echt naar. En, ik kreeg iets helemaal anders.
Gelukkig heb ik ook positieve ervaringen in de GGZ waardoor ik blijf doorzetten. Ook Brenda heeft een grote impact gehad op mijn doorzetting, mijn herstel.
Haar getuigenissen, haar boeken, de lezingen, FB en haar berichten op Messenger gaven mij hoop, kracht, inspiratie. Ook haar inzet voor de leraren vond ik bewonderenswaardig. De liefde voor bloemen, de natuur, dat hadden we ook gemeen.
Ik heb haar verteld over mijn droom, een uniek woonproject. En dat ik het geweldig had gevonden als zij daar op 1 of andere manier wou aan meewerken omwille van wie ze was, wat ze deed, hoe ze dat deed, telkens vol energie, bakken enthousiasme, iedereen meekrijgen …
Haar antwoord toen was : “Als het beter met mij gaat spring ik misschien wel mee op de kar.”
Dat kan nu niet meer. En dat kan ik nog altijd moeilijk geloven. Het is zo onwerkelijk maar ergens begrijp ik haar wel.
Ik beloof dat ik, met Brenda in mijn gedachten, heel hard mijn best ga doen om een mooi project op poten te zetten waar er aandacht zal zijn voor psychische kwetsbaarheid, voor warmte, voor begrip, voor erkenning, voor vriendschap…
Brenda was een mooi mens.
Ik wens iedereen een Brenda in zijn leven.
Aan u Jan en aan Jip, Lom en Zen wens ik dat jullie elkaar mogen blijven vinden om het verdriet van Brenda haar vertrek te kunnen dragen, nu en later.
Dat wens ik ook aan iedereen die haar graag zag en haar nu missen.
Ik omarm jullie met een warm hart. 💗
Ik heb Brenda leren kennen via PARCOER VZW, een psychisch revalidatiecentrum in Dendermonde, waar ik 4 jaar geleden deelnemer was. Ik was herstellende van een zware depressie, ik was in het aanvaardingsproces van mijn diagnose autisme dat ik toen gekregen had. Een therapeute vertelde over Brenda en haar boek in de module herstel. Dit maakte indruk op mij. Ik vond Brenda een krachtige persoon. Iemand die heel open over haar eigen weg was en zo andere mensen steun en inspiratie gaf. Ze inspireerde mij om open te zijn over mijn psychische kwetsbaarheid en zo andere mensen te helpen in mijn vrijwilligerswerk.
Ik was bedroefd toen ik vernam dat Brenda er niet meer is.
Ik wens haar gezin en familie veel sterkte en steun.
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere