Brenda kende ik van LinkedIn. Ze was voor mij een bron van inspiratie. Ik genoot met haar mee van haar avonturen op reis en ik vond haar strijd voor een betere GGZ erg goed. Ik kan me haar video nog goed herinneren waarin ze zichzelf de titel “mensenrechtenactivist voor mensen met een psychische kwetsbaarheid’ gaf. Een titel die ze zeker verdiende.
Ik dacht dat ik haar altijd in het echte leven een keer zou ontmoeten. We ontmoeten elkaar, aan de andere kant van de regenboog Brenda. En door de woorden van Anne en Frank heb ik je nog een beetje beter leren kennen: daarom wens ik dat het voor jou altijd lente zal zijn.
Heel veel liefs en sterkte voor Jan en de kinderen.

En iedere keer zei je het raak.
Wars van gewenste verzachting
Terecht naar mijn idee

Het mocht gezegd worden
En liet je kwetsbaarheden zien
Die velen niet weten te uiten
En daarmee o zo krachtig
Een voorbeeld voor anderen

Jij en jouw mooie positieve kwetsbare dappere volhardende houding gaat/gaan gemist worden.

Dank je wel voor heel veel
Ik hoop dat je rust vindt
Liefs

Brenda, wat een vrouw! Ik
Leerde je kennen tijdens mijn opleiding postpartumconsulente en jouw verhaal raakte me diep. Maar nog meer was ik onder de indruk van jouw gedrevenheid , je draagkracht en jouw ‘zijn’.
Via je fb-posts heb je me inzichten gegeven die me helpen om een familielid met psychosegevoeligheid beter te begrijpen en te benaderen.

Jouw heengaan slaat in als een bom. Maar eigenlijk sloeg alles wat je deed in als een bom. Je beroert, toen, nu en voor eeuwig.

Veel moed aan je gezin en ik hoop dat jouw 4 mannen zich elke dag kunnen verwarmen aan mooie herinneringen en aan het besef dat hun mama/vrouw de wereld bewuster heeft gemaakt.

Aan Jan,
Aan Jip,
Aan Lom,
Aan Zen,
Brenda-lief toch,
Wat zullen jullie haar heel erg missen. Met zovele anderen die een potje zitten huilen (hier) om haar sterven.
Voor jullie is het een onzegbaar gemis. Een onnoembare diepe leegte, nu, en straks, en nog zovele jaren verder.
Als FB- en Instagram-volgster, en zelf altijd geboeid door het GGZ-landschap, kwam zij me over als een sprankelende heldere communicator. Pleitbezorgster voor net diegenen die in het kwetsbaarste van hun ervaringen werden alleen gelaten met hun angsten en onbegrepenheid door de buitenwereld, ook die van heel veel hulpverlenenden. Ervaringsdeskundigheid en het nauw betrekken van de directe omgeving zijn steeds haar drijfveer geweest.
Hier staat me een zalig foto-beeld van haar voor ogen, van de laatste verre reis die jullie als gezin maakten. Haar springen in de diepte, vanop een stukje brug. En de fierheid waarmee ze dit aandurfde en ervan genoot, na de sprong van de kinderen.
Deze keer is het een andere sprong, een andere diepte. Een niet te peilen ‘durven springen’ naast de zovele moeilijke waters die ze doorzwom. Brenda, je deed/doet het toch maar.
Brenda laat voor zovelen een groot nalatenschap na van authenticiteit, van zovele bloeiende harten-tuinen. Dat neemt niemand van hen af.
Dank voor haar en jullie waarachtig opkomen voor de zwaar psychisch kwetsbaren onder zovelen, in eigen familie, bij buren, kennissen en collega’s. Dank voor wie ze mocht zijn, voor elk van jullie als dichte naasten.
Een heel warme knuffel voor jullie allen, de meest nabije gezins-, familie-,en vriendschappen. Hoop dat genoeg warmhartigen dicht en heel lang naast jullie blijven staan.
En dank omdat we haar uitvaart mogen meevolgen.
Met diepe droefheid en veel kracht om in jullie rouw te gaan staan.
Lieve Cuppens.

Lieve Brenda,

Ik weet niet wat ik moet schrijven, zeggen, denken. Jouw overlijden raakt me hard. Jij, die het taboe doorbrak zoals geen ander, stenen verlegde en tegen zovele bierkaaien tegelijk vocht.

We zijn ongeveer gelijktijdig met dezelfde missie begonnen. Met te getuigen, problemen aan te kaarten en te vechten voor meer aandacht, gepaste zorg en warmte in en voor de GGZ. Jij was zoveel luider en grootster dan ik. Ik keek naar je op, een inspiratiebron. Je schreef vele boeken, zetelde zelfs in de Hoge Gezondheidsraad, schreef opiniestukken en bleef doorgaan. Ik deed wat dezelfde dingen (boeken schrijven, tegen bierkaaien vechten, inzetten met en voor Werkgroep Verder), maar allemaal wat kleiner en wat stiller dan jij. We voelden ons gesterkt bij elkaar toen het rondom ons nog extra stil was en het taboe zovele malen groter dan vandaag. Vele volgden ons door mee het taboe te doorbreken. Jij hebt het debat geopend, zovele stille lijders een stem gegeven.

Ik weet nog toen ik het anoniem Twitterbericht zag “Brenda Froyen, Evelien Chiau en Lore Vonck hebben mijn leven gered.” Het raakte ons beiden. De eerste steentjes, stappen, waren gezet. Er was hoop.

Maar ook was ook miserie, lelijke reacties en een maatschappij die maar traag wil leren. Zoals als jouw werk en inzet tegen dwangmaatregelen en omgaan met psychoses door politie en zorgpersoneel. De zaak Chovanec en onlangs in Dendermonde, toonden dat helaas aan.

Toch wil ik net die hoop doorzetten. Jouw werk en inspanningen doorzetten samen met zovele anderen. Jouw stem luid, luider dan ik eigenlijk ben, laten klinken in de GGZ. Jouw strijd verder zetten voor meer investeringen in mentaal welzijn, snelle en gepaste zorg en veel warmte. Lieve Brenda, dank voor alles, voor wie je was en al wat je deed en de fijne samenwerkingen. Lieve Jan, Jip, Lom en Zen, veel kracht, warmte en troost gewenst.