1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Ik was zo een stille volger van Brenda maar eind vorig jaar maakte ik me zorgen om haar omdat ze een hele tijd niets gepost had en contacteerde ik haar. Ze was toen zo dankbaar dat ik uitreikte en ze hoopte op een dekentje van rust. Ze nam zo hard de strijd op voor anderen die zich niet gehoord en gezien voelde terwijl ze tegelijk net zo hard gehoord en gezien wou worden. Ze wou erkend worden als mens. Ze leerde mij ook hoe om te gaan met iemand die in psychose is. Ik ben je zo ontzettend dankbaar voor de, weliswaar korte, warme gesprekken die we hebben gehad. We hebben met de Tartaren vorig jaar een stuk gemaakt over menswaardige zorg binnen de GGZ en je ging proberen te komen kijken maar het is toen niet gelukt. Die opvoering draag ik bij mezelf voortaan aan jou op…
Lieve Brenda,
bedankt voor wie je was, ik draag je mee in mijn hart…
Brenda was mijn leerkracht Nederlands tijdens het volgen van de lerarenopleiding. Ze is de enige leerkracht die ik mij nog kan herinneren. Ze was een puur mens dat er altijd overal 100% voor ging. Altijd haar (soms een beetje gekke) zelf en dat maakte haar zo leuk. Het was alsof je een babbeltje maakte met je favoriete tante.
Wil
Wel woorden hebben. Maar dat lukt niet.
Dus zoals Jan schreef bloembolletjes, blauwe scilla’s in de aarde gestoken op deze 10de oktober zodat na de winter de lente komt en ik jou even diep zal voelen als vandaag. Merci Brenda je hebt ongelooflijk veel verricht in die 46 jaar!
STERKTE aan je familie!
Met ongeloof en ontzetting vernemen we het overlijden van Brenda.
Enkele jaren geleden mochten we Brenda ontmoeten in Sint-Niklaas, op een netwerkavond van de psychologenkring Waasland rond het thema psychose. Ze sprak vol passie, inzicht en humor over haar ervaringen met de hulpverlening en zette ons allemaal aan het denken. Wat een overweldigende aanwezigheid was ze!
Zij is een inspiratie geweest voor velen, en wie haar van dichtbij kende of volgde, weet ook hoe hobbelig en vol kuilen haar pad geweest is. Meermaals struikelde en viel ze. En ze krabbelde weer recht. Meermaals was ze de wanhoop nabij. Toch bleef ze een strijder. The wounded warrior.
Ze vocht voor zichzelf, haar gezin en alle kwetsbare mensen met psychisch lijden.
En ja, dat zijn we eigenlijk allemaal. Kwetsbaar. Vatbaar voor psychische problemen. We hebben anderen nodig die ons op zo’n moment verzorgen en voor ons vechten. Brenda zat afwisselend, en soms ook tegelijk, aan beide zijden: ze had zorg nodig, maar ze vocht tegelijk ook met al wat ze in zich had.
Ze vocht tegen de onmenselijke bejegening in justitie en in de hulpverlening. Ze vocht tegen het stigma.
Ze inspireerde velen en in haar gevecht heeft ze ongetwijfeld ook vele anderen geërgerd en geconfronteerd. Maar geen enkele verandering kan gebeuren zonder wrijving. Daar had ze geen schrik voor, zo leek het wel. Maar misschien, diep binnenin, wel… Dat weet alleen zij. En wie dicht bij haar stond.
En als ze niet vocht, dan schreef ze, sprak ze, vertelde ze, onderwees ze…
Ze bezat de gave van het woord. Ze had passie en moed.
Of ze genoot van haar gezin. De liefde voor jou Jan, en voor jullie, Jip, Lom en Zen, spatte eraf.
Of ze tuinierde, reisde, …
Ze heeft niet één, maar meerdere stenen verlegd in de rivier. Dat zeker.
Ze werd ongelooflijk graag gezien.
Ons hart vult zich bij dit droeve nieuws met verdriet en liefde.
Onze warmte gaat uit naar al wie haar lief is. Bovenal naar Jan en de kinderen, geen dag zal meer dezelfde zijn zonder jullie geliefde vrouw en mama.
We wensen jullie troost, steun, moed, warmte, hoop… Mensen die er zijn voor jullie als het even niet meer lukt.
Mensen die openstaan voor jullie en die Brenda’s persoon mee dragen over alle grenzen van leven en dood heen, zodat haar enorme erfenis doorgegeven kan worden aan al wie daar baat bij heeft.
Dank je Brenda. We zullen je nooit vergeten.
Els Seynaeve,
namens psychologenkring Waasland
Brenda, ik ken je nu pas.. wat een vrouw ben je geweest! Ongeloof, na zo’n strijd. Geen woorden. Oprecht deelneming aan de familie van deze oh zo bijzondere vrouw.
Kentha Opsomer
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere