1978
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Lieve Brenda,
Wat hadden we een onbezorgde jeugd…
Samen verstoppertje spelen in Blanden, bij café Wiske poedersoepkes met beschuiten eten, bang aanschuiven in de rij bij Sinterklaas en leuke uitstappen maken met de wielerpapa’s. Wat keek ik naar je op want wat was je een mooie en slimme meid.
We zijn elkaar jaren uit het oog verloren maar de laatste jaren volgde ik je van op afstand via social media. En weer keek ik naar je op, naar de sterke vrouw die je was, de zorgzame mama en wat je al verwezenlijkt had.
Ik wens je mannen alle troost toe en alle kracht om verder te gaan met de herinnering van een vrouw en mama die hen alles wilde bieden en geven. Ik ga Brenda ook herinneren als mijn zorgeloze vriendinnetje tijdens onze jeugd.
Lieve Brenda,
Net als jij hou ik van woorden. Maar vandaag vind ik ze niet zo goed. Jij bent er niet meer.
Ik leerde je kennen als een enthousiaste voorvechter, iemand met een groot hart.
Toen ik je in 2018 schoorvoetend contacteerde met de vraag of je mee wilde werken aan een actie voor moeders met postpartumdepressie en -psychose, twijfelde je geen moment. Je lezing voor het goede doel trok veel geïnteresseerden. Mede dankzij jou kreeg wolkinmijnhoofd.be een vliegende start.
Nadien zagen we elkaar nog enkele keren, en telkens was dat hartelijk. Je gulle lach, je warmte, ze vielen me altijd weer op.
Lieve Brenda, waar je ook bent, ik hoop dat er een grote tuin is vol bloemen. Dat er gulle en warme mensen zijn. Dat je voelt hoezeer je hier gemist wordt.
Terwijl ik deze namiddag aan je dacht, stil, nog wat ongelovig, moest ik meteen aan het gedicht First Fig denken. Ik ken niemand op wie het zo goed van toepassing is. Wat gaf je een prachtig licht, Brenda. Dank je wel.
Het ga je goed.
X
Annelies
First Fig – Edna St. Vincent Millay
My candle burns at both ends;
It will not last the night;
But ah, my foes, and oh, my friends—
It gives a lovely light!
Ik kende Brenda niet persoonlijk, maar wel haar verhaal en dat waar zij voor streed….een grote leegte en gemis nu ze er niet meer is…in de eerste plaats voor haar echtgenoot en de kinderen.
Sterkte
Ik ken Brenda niet persoonlijk maar ik volgde haar op Instagram, we deelden eenzelfde liefde voor bloemen en tuinieren en bergen. Ik bewonderde haar energie en taalgebruik en leefde vorige zomer mee toen het moeilijk ging.
Elke rode en gele tulp in de tuin zullen me aan Brenda doen denken.
Niet te geloven…
Een vechtster, een getalenteerde vrouw, een voorbeeld voor velen…
ook voor mij…
Ze liet me stilstaan bij mezelf, in de 1ste plaats in m’n werk als psychiatrisch verpleegkundige…
Omgaan op een respectvolle manier met de mensen die bij ons zijn opgenomen, trachten immers begripvol naar hen toe te gaan, niet te (ver)oordelen, je eigen ideeën niet op te leggen, je ego niet in de weg te laten staan wanneer het al eens rommelt op de afdeling, geduld om iemand tot jou te laten komen en zich te laten open stellen voor mij… voor ‘ons’.
Ik zal m’n best verder doen om je mindset te blijven dragen in mijn werk, en m’n dagelijks leven!
Veel sterkte aan Jan, Jip, Lom en Zen en familie, vrienden en alle mensen die Brenda graag zagen.
205 reacties
Je wordt gemist!
Wist je maar hoe GEWELDIG je was!
Brenda,
het doet zo’n deugd je stem te horen, in de podcast ‘Stemmen over psychose’.
Je missie gaat door…!
Lieve familie en vrienden van Brenda,
Het overlijden van Brenda vernam ik door de nieuwsbrief van PsychoseNet Nederland. Het raakte mij enorm dit te lezen. De pijn die jullie hebben met dit verlies is niet uit te drukken in woorden. Intens verdrietig…
Zelf heb ik een verleden met psychoses en ik voel net als Brenda een missie om meer bewustzijn te brengen binnen de GGZ. Ik leerde Brenda dus zo kennen, door dit overlijdensbericht. Ik ging een filmpje van haar kijken en ik voelde direct: wat zij niet meer kan afmaken, ga ik doen. Alsof ik ineens heel sterk deze taak voelde.
In de zomer heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn herstel en zojuist stuurt mijn moeder een artikel door van Brenda waarin ze ons de kanaries in de kolenmijn noemt. Deze metafoor heb ik in mijn inleiding eerder gezet en ik wist dus niet dat Brenda deze ook gebruikt. Deze synchroniciteit is prachtig en zie ik als een teken. Zonder elkaar te hebben gekend, toch zo gelijkgestemd. Dit gevoel van deze taak heeft ertoe geleid dat ik de impuls voelde om auteur te worden bij PsychoseNet, en dat ben ik ook geworden. Brenda is een inspiratie voor mij en haar missie draag ik diep in mijn hart.
En mijn hart gaat naar alle naasten uit. Ik wens iedereen veel kracht, zachtheid, liefde en heling toe in dit proces. Dit verlies is zo groot… Ik leef met jullie mee…
Veel liefs,
Marieke van der Wielen
Met een diep respect en dankbaarheid voor jouw werk, een geschenk aan iedereen die te maken heeft met psychoses en zoekt naar menselijkheid, open communicatie en informatie en community. Je voetstappen hebben een pad gebaand voor ons die hier nog rondlopen. We zullen je werk voortzetten, ieder op onze eigen manier.
Je kwam heel graag (het liefst met vriendinnen) in onze zadenwinkel in Dordrecht. De opwinding van al die soorten en teeltdromen gaf je energie. We verkopen dan ook graag je boek Mild Tuinieren en houden je zo nog een poosje bij ons. Voor Jan en de kinderen hopen we op troost, veerkracht en een liefdevol gedenken!
Ik heb je boek gelezen van kortsluiting in mijn hoofd onze dochter heeft dat ook al enkele keren meegemaakt ik u ben u heel dankbaar voor wat u allemaal hebt gedaan voor de zorg daar in te verbeteren en ik vind het heel erg dat het voor u allemaal te zwaar geworden is ik ga u wel missen met de verhalen waar ik moed kon uitputten rust nu maar in vrede .
Kippenvel, verdrietig, ik kende je niet, maar las je verhaal. Zo jammer dat we je op deze wereld moet missen. Veel sterkte voor jouw lieve echtgenoot en kinderen.
MA
Ik blijf je een zeer moedige vrouw vinden. Hoe je de zaken kon benoemen en aankaarten . Zo strijdbaar! Oprecht. Eerlijk. Menselijk !!!
Als een Boudica of een Jeanne d’Arc.
Voor ben je altijd een grote Dame geweest !!!
Respect ✊
Rust in vrede 🙏
Hettie
Lieve Brenda
Ik ken je niet. Ik kende je niet. Een twist van het lot heeft erover beslist dat jouw overlijden mijn pad heeft gekruist. Nog voor ik je maar heb kunnen leren kennen, bleek dat je op een steenworp van mij woonde en dat ik je zoon op schools vlak onder mijn hoede kreeg.
Je overlijden raakt me heel hard. Mentaal welzijn en de gebrekkige ondersteuning of hulp daarrond, zijn zaken die me de laatste jaren de hoogste hoogtes en de laagste laagtes van het leven hebben doen ontdekken. Je beslissing om de eeuwige rust op te zoeken, komt daarom des te harder binnen. Ik kan niet anders dan je bedanken om van dit onderwerp je levenswerk te hebben gemaakt. De vele reacties tonen alleen maar aan hoeveel mensen je hebt geraakt en vooruitgeholpen – ja, zelfs hebt gered.
Je hebt niet alleen een steen verlegd, je hebt een onderwerp dat maatschappelijk als ‘ongemakkelijk’ of ‘problematisch’ werd bestempeld uit de schaduw gehaald. Ik kan niet anders dan je daarvoor dankbaar zijn. Ik beloof om samen met de vele anderen die inspiratie putten uit jouw strijd om het gevecht verder te zetten. Het gevecht tegen mezelf, het gevecht tegen het taboe, het gevecht tegen de vooroordelen en het gevecht tegen de lacunes in het systeem. Ik beloof dit jaar zorg te dragen voor je zoon waar ik kan, moge jouw vrijgevochten en kritische geest voortleven in hem, je andere zonen, je man en iedereen die jij liefhad én iedereen die jou liefhad.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waar je zo naar snakte. Bedankt voor alles.
Liefs
LS
Wat een mooie viering was het gisteren… De liefde en warmte voor deze prachtige vrouw was heel tastbaar!
Bren, zoals we haar op de GLTT noemden, was een uniek persoon die iedereen om zich heen deed opfleuren met haar stralende lach, haar aanstekelijke glimlach en haar onuitputtelijke energie. Ik zal nooit vergeten hoe we in Dublin arm in arm en uit volle borst een ode brachten aan Molly Malone:
In Dublin’s fair city
Where the girls are so pretty
I first set my eyes on sweet Molly Malone
As she wheeled her wheelbarrow
Through streets broad and narrow
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh!”
Alive, alive, oh
Alive, alive, oh
Crying, “Cockles and mussels, alive, alive, oh”
“Very much alive”, dat was jij, Brenda! Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen en mis je nu al…
Heel veel sterkte voor je gezin en je hele familie!
Greet Devaddere