Wat een onbevattelijk groot verlies voor iedereen die zich liet inspireren door haar onvermoeibare inzet, enthousiasme en gedrevenheid en haar terechte verontwaardiging over de vele wantoestanden die in de psychiatrie helaas nog steeds schering en inslag zijn.
Lieve Brenda, ik heb je jammer genoeg nooit ontmoet maar was wél van plan om naar de theatervoorstelling te gaan die je zou gaan geven van zodra je nieuwste boek was verschenen. Wat ga ik jouw gepassioneerde posts op Facebook missen, maar dat gemis valt natuurlijk in het niets bij het onbeschrijflijke verdriet van je familie en vrienden. Je hebt in je relatief korte leven zó ontzettend veel mensen geïnspireerd en kracht en hoop gegeven met jouw unieke herstelverhaal, dat kan gewoon niet genoeg benadrukt worden. De vele reacties op jouw overlijden die maar blijven binnenstromen bevestigen hoe onwaarschijnlijk veel jij voor talloze mensen hebt betekend. Je beschikte over een (voor mij) onvoorstelbare hoeveelheid energie en je hebt daardoor enorm intens geleefd en ineens, van de ene dag op de andere, is het voorbij.
Lieve Brenda, doe je onderweg even de groeten aan mijn moeder, die net als jij een gedreven leerkracht Nederlands was en ook, net als jij, zwaar geleden heeft onder foute behandelingen en dwang in de psychiatrie? Rust nu maar zacht, je strijd is gestreden, het leed geleden, wat je hebt moeten doorstaan is voorbij.
Heel veel sterkte, kracht en liefde gewenst aan de familie en vrienden van Brenda en aan iedereen die haar van nabij of vanop afstand volgde en moed putte uit haar verhaal en haar strijd. 🙏💖

Beste Jan en hartekinderen van jullie,

Zo immens droevig dat Brenda niet meer bij ons is…ze blijft natuurlijk WEL bij ons!
Ze heeft zoveel gegeven, zo hard gestreden!
Drie jaar geleden sprak ik met haar af in jullie droom-tuin… het was juli, volle zon, vakantie en de jongens en wifi renden door alles heen. Af en toe kwamen ze dicht bij hun mama staan om mee te luisteren naar ons!
We leerden elkaar ‘strijdend’ kennen om oplossingen te vinden voor de vele ‘gaten’ in de samenleving.
Ik richtte 15 jaar geleden TEJO op, ‘Therapeuten voor jongeren’ een burgerorganisatie die jongeren tussen 10 en 20j anoniem en gratis therapeutische begeleiding aanbiedt, als een reactie op de lange wachttijden in de hulpverlening van GGZ. In het kader van onze HOU VAST Beweging waar we vooral ‘preventief’ willen handelen hebben we een reizende belevingsexpo gemaakt rond rechtspositie, welzijn en hulpverlening en lag het hele fijne boekje ‘PSSst!- het grote weetjes en niet-weetjes boek over psychische…euch.. je weet wel, beschikbaar voor de vele jongeren die langs kwamen!
Een drietal weken geleden vroeg ik haar via linkedin of ik haar mocht interviewen ivm een nieuw boek dat we schrijven voor TEJO- 15 jaar…
En ik ga hulde brengen aan haar, aan de vrolijke, hoopvolle, guitige, knappe en strijdende vrouw-schrijfster, en nog zoveel meer!!! Zoveel respect voor jullie innemende liefste Brenda 🫶
Ik schenk jullie een warme vriendschapsomhelzing en wens jullie veel lieve krachtjes toe.
Hartelijk en heel genegen,
Ingrid De Jonghe

Brenda… ik kende je niet. Ik werkte in de zorg en ik hoorde alleen af en toe gegrommel van collega’s, die ‘last’ hadden van het vuur dat je hen in de media aan de schenen legde. Toen al voelde ik in mijn hart: wat je zegt, is terecht. Het kan anders, het móet anders!
Ik ging werken bij Familieplatform en 1 van mijn eerste projecten was: 5 workshops organiseren waar jij de kookpotmetafoor uit haar Pssst-boek kwam toelichten. Wat een ongelofelijk plezante kennismaking was dat! Enthousiast, bijzonder bekwaam, vrolijk en bevlogen, zo kwam je op me over. En de telefoontjes die we nadien af en toe naar elkaar deden, waren altijd zo voedend en verbindend! We voelden elkaars verontwaardiging en plannen om nieuwe projecten uit de grond te stampen moesten er ook altijd bij zijn. Je benoemde eens dat je altijd blij werd van telefoontjes met mij. Maar dat was een genoegen dat jij juist aan mij bezorgde, vond ik. En als ik mensen spreek die je gekend hebben, dan was ik duidelijk niet de enige! Na zo’n telefoontje scheen de zon precies altijd 20% feller <3. Ik zal je altijd op die manier herinneren en ik neem je mee in mijn hart. We doen vanuit Familieplatform ons best om je boodschap verder uit te dragen en stenen te verleggen.

En aan je man en je 3 zonen wil ik graag zeggen: je vrouw/jullie mama was een fantastisch mens, die alles gegeven heeft wat ze te bieden had, en dat was heel wat! Laat jullie nooit iets anders wijsmaken. Ik steek jullie graag een hart onder de riem, bij dit droevige verlies <3.

Lieve Brenda,

Op 8/04/2022 om 18u35 had ik voor het eerst contact met jou.
We hadden het over jouw boek dat je schreef over psychoses.
Ik kon bij jou terecht met het gruwelijke verhaal hoe mijn minderjarige zoon na jarenlange mishandeling en falende justitie terecht kwam in een schrijnende situatie en fulltime opgenomen werd in de psychiatrie. Diagnose: psychose en CPTSS.

7/06/2022 belandde mijn zoon na een angstaanval opnieuw enkele dagen in een schrijnende medische toestand. Volgens de huisartsenpraktijk een psychotische aanval, volgens zijn kinderpsychiater een dissociatieve fase, allemaal zaken die kinderen niet zouden mogen meemaken, zeker als ze te wijten zijn aan blijvend schuldig verzuim door de rechterlijke macht.

11/06/22 was mijn zoon opnieuw zichzelf, opnieuw de gezonde jongen die genoot van de liefde van zijn zorgzame beschermmama. Die dag ontmoette hij jou. Je nam uitgebreid de tijd om met hem te praten. Samen met jou en Wifi maakten we een wandeling en deden we een uitstap naar het schoolfeest van de Vlinder.

In de lente van 2023 kwam ik aan je deur aanbellen, gewoon iets vragen over jouw geefkastje aan je deur.
Je herkende me meteen en vroeg me hoe het met mij en mijn zoon ging.
Ik vertelde jou het gruwelijke nieuws van het moment en hoe ik moest zien te overleven met deze zoveelste vorm van schuldig verzuim en falende justitie.
Urenlang hebben we gebabbeld. Je sleurde mij door mijn ellende en ik kreeg vele details te horen van jouw strijd en onmacht.
We werden vriendinnen.
Ik passeerde vaak je deur en wuifde naar je als je in de keuken stond. Je liep met me mee naar de dieren als ik voedsel voor hen meebracht.
Regelmatig kwam ik aanbellen om te horen hoe het met je ging of ik sprak je aan via Messenger. Ik stak opbeurende geschenkjes in je brievenbus wanneer je in je hart liet kijken en mij inlichtte dat het eventjes niet zo goed ging.

Het ging soms wat beter met je, ondanks de gruwelijke verwijten en onmenselijkheden naar je hoofd geslingerd: de ene dag een politieagente, de andere dag een sportcoach, soms een leerkracht, tot zelfs een verpleegster.

Vandaag was het mijn verpleegster die mij inlichtte over het slechte nieuws:
Je bent er niet meer. Je hebt de strijd opgegeven. Je hebt je man, je kinderen, je vele vrienden en kennissen en zelfs je fans met een leeg gevoel en onmacht achtergelaten.
Maar terzelfdertijd laat je heel veel liefde achter. De herinnering aan de mooie mens die je altijd was en die ondanks je eigen leed altijd klaar stond voor anderen.

Het ga je goed lieve meid. Rust nu maar. Je hebt het verdiend.

Veel sterkte aan Jan, Jip, Lom en Zen en Wifi.

Lieve Brenda,
Ik ben een stille volger van jou. Jouw verhalen raakten me steeds. De kinderen, het beroep van lerarenopleider, we hadden veel gemeen. Je bent een bijzondere vrouw. Ik denk al heel de week hoe jammer dat dit is en hoe eenzaam je jou moet gevoeld hebben. Heel veel sterkte aan je man en kinderen. Ze hebben zoveel mooie verhalen maar dragen een groot gemis. Liefs.