1978
Je kunt de plechtigheid via een livestream volgen om 11.00 uur.
Gebruik de streamcode: BrendaF78
2024
“But you knew there would always be the spring,
as you knew the river would flow again after it was frozen.”
Ernest Hemingway
Er komt altijd lente na de winter, sprak Brenda vaak hoopvol. Ze maakte er zelfs een project van: een 6-delige kaartenset om hen die het mentaal zwaar hebben een beetje lente op te sturen. Want als geen ander wist ze hoe het is om je vergeten te voelen. En hoe groot de nood aan sprankjes hoop is, als de winter veel te lang lijkt te duren. Het besef dat er altijd weer een lente komt, uit de grond steeds weer nieuwe bloemen groeien, heeft altijd veel voor Brenda betekend.
Deze website is een liefdevolle herinnering aan Brenda Froyen. Een plek om haar leven te eren en te herdenken. We nodigen je daarom uit fijne, inspirerende, rakende, ontroerende herinneringen met of aan Brenda te delen. In beeld of taal. Voel daarnaast ook de ruimte om uiting te geven aan alle gevoelens die met haar verlies gepaard kunnen gaan.
Opdat Brenda nooit zal worden vergeten, we haar missie voort blijven zetten, en het nu voor haar maar eeuwig lente mag zijn. Ze heeft niets minder verdiend.
Wat betekende Brenda voor jou? Hoe heeft ze je geraakt, geïnspireerd, ontroerd, aan het lachen gemaakt?
Deel hier jouw foto, verhaal, herinnering, of laat een reactie achter.
Verhalen en herinneringen aan Brenda
Aan de ouders van Brenda onze oprechte deelneming Marie jeane en Ivo veel sterkte in deze moeilijke tijd
Liefs Jos en Jacqueline (bridge)😘
Rust in vrede lieve Brenda.
Een stukje uit het reisverslag van Guatemala – Honduras 2004, waar Brenda onze reisleidster was voor onze Joker jongeren groepsreis. Een dag uit haar eigen verslag die haar helemaal typeert. Ik denk nog geregeld terug aan die dag aan de grens. Je gaf onze bende jongeren daar een mooie inspirerende boodschap mee.
Bedankt voor het delen van de reismicrobe, je enthousiasme en je boodschap van rechtvaardigheid.
Donderdag 5 augustus 2004
9.00 Ontbijt in de Via Via. We eten wat gehaast want iedereen wil nog voor 10 uur van zijn waardeloze lempira’s af.
10.00 Stipt komt het busje aan. Annemie en Geert wuiven ons uit, op naar Guatemala. Een half uurtje later komen we al aan de grens. De Honduras beambte zit vlak naast die van Guatemala. Slechts 3 seconden is Guatemala maar van ons verwijderd. Ik besluit er een uur over te doen. We moeten namelijk 20 lp of 3$ per persoon betalen om Honduras te mogen verlaten, een factuur krijg je er natuurlijk niet. Ik had hier nog nooit iets van in de verslagen gelezen, dus besluit ik even te polsen waarom we precies moeten betalen om het land uit te mogen – foute boel! De Hondureños zijn woest. Mijn notie van wantrouwen moet ik zwaar bekopen. Terugkeren naar Copan is de boodschap om daar de 240lp af te geven aan de bank (die ze hier niet meer willen aannemen) en met een bestempeld papiertje terug te keren in de hoop dat de grenswachters onze paspoorten willen teruggeven. Me and my big mouth keren dus terug naar Copan, toch wel met stevige poepers. Ilse, Annelies en Lieven gaan met me mee. De rest wacht aan de grens. Een half uurtje later staan we terug aan – jawel – de grens met een mooie stempel. We krijgen uiteindelijk onze paspoorten terug. Moraal van het verhaal: don’t fuck with the hondureños!
11.30 Eindelijk zijn we in het land van de wat minder hardvochtige inwoners, Guatemala! Otto, onze chauffeur (de schat, die zonder al te veel morren terugreed naar Copan) zet ons rond vijven aan Posada Don Diego af.
17.15 Kleine Christophe en ik gaan op zoek naar Mundo Guatemala om de Pacaya te regelen, naar een massagesalon en een lekkere bakker om een taart te bestellen voor de verjaardag van lange Christophe. ’s Avonds gaan we lekker eten in Rainbow Café, een gezellig restaurantje waar je bij je maaltijd ook nog 25 minuten gratis internet krijgt.
23.30 De happy hour cuba libres zorgen ervoor dat we rond half 12 al ons bedje opzoeken. ‘Die hard’- Ilse en Lieven zoeken nog een homodiscotheekje op.
Lieve Brenda
Ik heb het moeilijk met het nieuws. De 3 maanden die ik met je familie heb doorgebracht waren meer dan vormend voor mijn ontwikkeling als jonge vrouw. Ik heb zeldzaam iemand gezien die zo inspirerend en sterk was. Je was een mix tussen een grote zus en tweede moeder voor mij. Door je enthousiasme en warme energie voelde ik me heel snel thuis. Ik zal nooit de maaltijden buiten vergeten zodra er een zonnestraal verscheen, het planten van bloemen voor de lente, lopen achter de geiten, het uitstapje naar Amsterdam en het toneelstuk waarbij je me de scheldwoorden moest uitleggen zodat ik de grappen kon begrijpen. Ik ben je eeuwig dankbaar. Ik hoop dat het goed met je gaat daarboven met rex en dat je de rust hebt gevonden die je al lang zocht.
Jan en mijn kleine broertjes,
Je waren ook een integraal onderdeel van mijn ontwikkeling. Je verwelkomde me als een van jullie . Jip, Lom en Zen, bedankt dat jullie mij hebben geaccepteerd als een tijdelijke grote zus. Ik kan me niet voorstellen hoe je jullie voelen , maar als ik iets weet, is het dat de banden die je tussen jullie hebben sterk genoeg zijn om deze beproeving te overwinnen.
Ik denk heel veel aan jullie en ik hoop dat we elkaar weer kunnen ontmoeten.
Bedankt om zoveel mensen zonder een stem een stem te geven.
158 reacties
Brenda, ik heb je niet persoonlijk gekend, maar jouw dood raakt me tot in de diepste vezels. Als psychisch kwetsbare volgde ik je doen en laten, voelde ik me gesteund en begrepen doorheen je boeken, doorheen je inzet en verzet. Aan jouw strijd is een abrupt einde gekomen en wij gaan verder… Je gaf zoveel om te herinneren, waardoor het onmogelijk wordt om jou te vergeten. Ik hoop dat die warme herinneringen veel troost brengen bij al wie jou heel nabij was…
Lieve Brenda
Schone vrouw
Het bericht van uw man deze namiddag op uw FBpagina raakte mij diep.
Ik volgde u al een aantal jaren. Wat bewonderde ik uw ‘nimmer aflatend ijveren voor betere systemen en warmere hulpverlening’ (medische diensten, geestelijke gezondheidszorg, politiediensten, onderwijs, enz…). U nam het op voor mensen die op een bepaald moment in hun leven heel kwetsbaar zijn. U vroeg zich af in hoeverre (ervaren) onrecht binnen die systemen überhaupt te nuanceren valt.
U was bovenal lieve mama van tienerzonen en echtgenote, bezield docent o.a. in de lerarenopleiding en schrijfster van meerdere boeken. U had een bijzondere passie voor schoonheid, vooral die van bloemen en de natuur tout court. U heeft mij zo vaak geïnspireerd op al onze parallel lopende levensgebieden.
Ook al kende ik u niet persoonlijk, vanavond voel ik hoe warm u mijn hart heeft geraakt en hoe verbonden ik mij met u voelde. Ik zal u nog in zoveel kleins en groots ontmoeten. Bedankt voor zoveel betekenis…
We blijven verder ijveren voor hartelijkheid en tegen onrecht in de wereld. We staan gesterkt door uw stem verder op de barricades waar nodig want natuurlijk valt onrecht nooit te nuanceren.
Bedankt voor alles, Brenda. Wat een gemis. Veel troost en warmte en mijn diepste medeleven aan uw prachtig gezin en al wie u dierbaar was.
Virginie
PS Vanmorgen hield ik supervisie met een groepje studenten Ba Toegepaste psychologie die in ‘de systemen’ stage lopen en er later waarschijnlijk tewerkgesteld zullen worden. Ik plukte voor aanvang van de les een boeketje (van u geleerd ;-)), er waren koekjes en vitamientjes. We voelden doorheen de verhalen menselijke warmte en verbinding met elkaar en onze eigen ‘binnenkant’.
Ik zal onze studenten ook uw verhaal blijven vertellen, over jouw moed en kwetsbare kracht… opdat het nooit voor niets is geweest… en
ik zal heerlijke boeketjes plukken, zonen knuffelen, bloembollen planten, uitkijken naar lente, studenten enthousiasmeren, tekstjes van mij afschrijven en
Het leven vieren: uitbundig, kleurrijk & intens! Want zo leefde ook jij het liefst!
Ik ben heel geschrokken van dit verdrietige nieuws. Ik kende haar niet persoonlijk. Ik las haar boeken en volgde haar op Facebook. Haar laatste strijd tegen isolatie,fixatie en medicatie vind ik bewonderingswaardig en ik heb haar gesteund. Ze was een echte pionier, een voorvechtster in de strijd rond meer menselijkheid in de psychiatrie. Een mensenrechtenactiviste zoal ze zelf zei.Rust nu zacht lieve Brenda. Je strijd wordt voortgezet. Veel sterkte aan haar man, kinderen en familie. Ze zal gemist worden.steun elkaar.
Hartverscheurend!
Ik heb je boeken gelezen en we hebben enkel even contact gehad via mail maar jouw antwoord op mijn verhaal over de aanpak van de psychologe ivm de psychose v mijn zoon was een echte steun in een zeer moeilijke tijd.
Rust zacht.💜💜💜
Dankjewel Brenda voor “jou”.🌷🦋
Veel liefde voor je echtgenoot Jan en je drie prachtige zonen.💙💙💙
Beste familie van Brenda
Ik heb haar niet persoonlijk gekend, maar als kind van een moeder met een psychische kwetsbaarheid en als schoondochter van een schoonmoeder die een jaar na de bevalling van ons zoontje stierf door ‘s’ treft dit nieuws mij zeer diep.
Ik volgde sinds de korte start van de opstart van mijn LinkedIn pagina Brenda toen ik haar tegenkwam. Ik vond haar erg inspirerend.
Ik ben geraakt door dit zware verlies en wens haar familie alle kracht toe om dit diepe verdriet te doorvoelen & toe te laten. Heel veel sterkte gewenst.
Ik kende Brenda niet persoonlijk, maar haar strijd, haar woorden en haar zachtheid waren/zijn zo enorm waardevol. Veel liefs.
Ik ben geschokt dit triestige nieuws te vernemen.Ik heb Brenda’s boeken gelezen .Deze hebben mij tot vele inzichten gebracht.Ik ben haar zeer dankbaar voor al het werk dat ze heeft verricht omtrent de problemen en ervaringen in de psychiatrie.Ikzelf ben meerdere malen opgenomen geweest en we hebben een paar keer gemaild.Ik voel mij zo triestig en machteloos.Woorden schieten mij tekort.Jammer dat we elkaar nooit live hebben ontmoet.Ik zal haar nooit vergeten .Ze zit nu in mijn hart.Ontzettend veel courage aan haar man Jan,de kinderen,familie,vrienden,collega’s en kennissen.Erwin⚘️⚘️⚘️🌹🌹🌹
Beste Jan en kinderen,
Ons medeleven met het overlijden van Brenda. Alle sterkte samen met je kids, want dat vertrouwen is nu in jouw handen gelegd. Velen zullen wel weten : dat komt goed, Jan doet dat.
Dirk en Christine Polfliet-Dieleman